airedale terrier

Airedale terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnychRasa ta powstała w drugiej połowie XIX wieku. Początkowo nazywała się waterside terrier, później – bingley terrier, a w końcu zmieniono jej nazwę na obecną, pochodzącą od doliny rzeki Aire w hrabstwie Yorkshire. Dokładnie nie wiadomo jakich ras psów użyto podczas tworzenia airedale terrierów, ale najczęściej wymienia się: otterhounda, black and tan terriera, collie oraz wiele różnych ras terierów.
Zachowanie i charakter[edytuj]

Psa tej rasy cechuje łatwość uczenia się, duża inteligencja oraz wrodzone zamiłowanie do wody, umiejętność pływania, a nawet nurkowania. Ma wesołe usposobienie, zawsze skory do zabawy. Jest dobrym stróżem i obrońcą. Wymagana konsekwencja we wprowadzaniu nawyków żywieniowych – dorosłe psy często mają niepohamowany apetyt i zjadają drobne przedmioty znalezione na spacerze.
Użytkowość[edytuj]

Początkowo wykorzystywany podczas polowań na wydry, lecz dzięki swojej wszechstronności sprawdza się w różnych dziedzinach myślistwa. Przy swoim dużym wzroście nie może być jednak norowcem. Podczas obu wojen światowych pracował jako pies sanitarny i łącznościowy, teraz często używany w policji. Z racji spokojnego usposobienia (odziedziczonego prawdopodobnie po Collie) szkoli się je na przewodników dla niewidomych. Oprócz tego airedale terriery doskonale sprawdzają się w psich sportach, wymagających dużej zwinności i posłuszeństwa.
Budowa[edytuj]

Airedale terrier to pies długogłowy. Wielką sztuką w hodowli było uzyskanie tak długiej i wąskiej głowy, a jednocześnie tak solidnego kośćca. Airedale winien mieć grube, proste nogi, wspaniały korpus, głęboką klatkę piersiową i krótkie lędźwie. Winien być psem kwadratowym, ale o płynnej górnej linii szyi i tułowia (sylwetka jego nie może być rysowana samymi liniami prostymi). Winien mieć długą szyję, ale krótki grzbiet. Winien być mocny, ale jednocześnie nie za szeroki. Jego ogon musi być długi i prosty lub lekko wygięty, pionowo noszony – ale najważniejsze jest wysokie osadzenie. Ideałem jest, gdy ogon jakby "stoi na plecach", a za nim da się jeszcze zarysować zad.

Wymagane jest doskonałe ukątowanie kończyn oraz ich doskonały ruch. Airedale terrier prowadzi w akcji równoległe kończyny wyrzucając je daleko ku przodowi. Jego kłus jest rytmiczny i płynny, a krok odpowiednio długi, choć – jako terier – jest typowym galopenem. Uszy airedale t. nie mogą być ciężkie, "ogarowate", ale rażą także uszy zbyt lekkie, "foksterierowate". Są to małe trójkąty z wyraźną krawędzią załamania. Oczy są małe, ciemne i bystre.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Psy te nie gubią włosów, jednak potrzebują regularnego trymowania.
Bibliografia[edytuj]

wyżły niemieckima

Wyżeł – pies myśliwski charakteryzujący się stójką właściwą tylko tej grupie psów. Wyżły wywodzą się z półwyspu Iberyjskiego. Przeznaczone do polowań w polu suchym, wodzie i w lesie na ptactwo i zwierzynę drobną. Średniej wielkości: od 50 do 70 cm w kłębie. Dzielą się na wyżły brytyjskie (pointer, seter angielski, seter szkocki (gordon), seter irlandzki) i kontynentalne (wyżły francuskie, niemieckie, węgierskie, włoskie i inne). Umaszczenie dowolne, sierść od krótkiej przez szorstką do długiej – zależnie od wzorca uznanego przez FCI. W Polsce niezbyt popularne, zazwyczaj w rękach myśliwych. W latach siedemdziesiątych polski hodowca, Kazimierz Tarnowski rozpoczął próby stworzenia polskiej rasy wyżła. W założeniach Kazimierza Tarnowskiego rasa ta miała być bardziej wszechstronna od wyżła niemieckiego krótkowłosego. Psy miały być nieco mniejsze, co odpowiadałoby warunkom mieszkalnym myśliwych, oraz bardziej odporne na warunki atmosferyczne – szczególnie dla typowej zimy. Krótkowłose, o umaszczeniu ciemnobrązowym. Na przełomie lat 70. i 80. wyselekcjonowano kilka egzemplarzy typowych dla zgłoszonego wzorca. Pod względem wiatru, stójki i szybkości chodów psy te nie ustępowały najbardziej wszechstronnym z wyżłów, a ciętością je przewyższały. Ze względu na podeszły wiek i chorobę hodowcy plany nie zostały zakończone sukcesem.
Spis treści
[ukryj]

1 Rasy wyżłów
1.1 Sekcja I - wyżły kontynentalne
1.2 Sekcja 2 - wyżły brytyjskie i irlandzkie, setery
2 Linki zewnętrzne

Rasy wyżłów[edytuj]
Sekcja I - wyżły kontynentalne[edytuj]

1.1 W typie wyżła kontynentalnego

Dania
Gammel Dansk Hønsehund - 281 (Wyżeł duński)
Niemcy
wyżeł niemiecki krótkowłosy, Deutsch Kurzhaar - 119
wyżeł niemiecki szorstkowłosy, Deutsch Drahthaar - 98
wyżeł niemiecki ostrowłosy, Deutsch Stichelhaar - 232
Pudelpointer - 216
wyżeł weimarski, Weimaraner - 99

Wyżeł weimarski na agility
Wyżeł węgierski szorstkowłosy na śniegu
Czerwony seter irlandzki po kąpieli
Duży wyżeł ministerlandzki
Seter angielski
Pięciomiesięczny seter szkocki Gordon

krótkowłosy
długowłosy
Hiszpania
Perdiguero de Burgos - 90 (Wyżeł hiszpański z Burgos)
Francja
Braque de l'Ariège - 177
Braque d'Auvergne - 180
Braque Dupuy - 178
Braque du Bourbonnais - 179
Braque français, type Gascogne (grande taille) - 133 (Wyżeł gaskoński)
Braque français, type Pyrénées (petite taille) - 134 (Wyżeł pirenejski)
Braque Saint-Germain - 115
Epagneul Breton (Britanny spaniel)
Włochy
Bracco Italiano - 202 (Wyżeł włoski krótkowłosy)
biało-pomarańczowy
chestnut roan
Węgry
Drotzörü Magyar Vizsla - 239 (Wyżeł węgierski szorstkowłosy)
Rövidszörü Magyar Vizsla - 57 (Wyżeł węgierski krótkowłosy)
Portugalia
Perdigueiro Português - 187 (Wyżeł portugalski)

1.2 W typie spaniela

Niemcy
Kleiner Münsterländer - 102 (Mały wyżeł ministerlandzki)
Grosser Münsterländer - 118 (Duży wyżeł ministerlandzki)
Deutsch Langhaar - 117 (Wyżeł niemiecki długowłosy)
Francja
Epagneul bleu de Picardie - 106 (Niebieski spaniel pikardyjski)
Epagneul Breton - 95 (Spaniel bretoński, brittany)
biały i pomarańczowy
inne kolory
Epagneul français - 175 (Spaniel francuski)
Epagneul picard - 108 (Spaniel pikardyjski)
Epagneul de Pont-Audemer - 114
Holandia
Drentse Patrijshond - 224
Stabyhoun - 222 (Wyżeł fryzyjski)

1.3 W typie gryfona

Francja
Griffon d'arrêt à poil dur Korthals - 107 (Gryfon Kothalsa)
Griffon Boulet - 174
Włochy
Spinone italiano - 165 (Wyżeł włoski szorstkowłosy)
biało-pomarańczowy
chestnut roan
Czechy
Ceský Fousek - 245 (Czeski fousek)
Słowacja
Slovenský Hrubosrsty Stavac (Ohar) - 320 (Wyżeł słowacki szorstkowłosy)

Sekcja 2 - wyżły brytyjskie i irlandzkie, setery[edytuj]

2.1 Pointery

Wielka Brytania
English pointer - 1 (Pointer angielski)

2.2 Setery

Wielka Brytania
English Setter - 2 (Seter angielski)
Gordon Settter - 6 (Seter szkocki Gordon)
Irlandia
Irish Red Setter - 120 (Seter irlandzki)
Irish Red and White Setter - 330 (Seter irlandzki czerwono-biały)

Linki zewnętrzne[edytuj].Masa ciała 25-32kg.wysokość 58-66cm

pudel duży

Pudel duży - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji pudli.Słowo pudel w języku starogermańskim oznaczało kałużę, we Francji psy tego typu nazywano barbetami ze względu na ich kosmate brody. Z historii tej rasy wyłania się opinia dotycząca pochodzenia z Islandii, skąd sprowadzano na stary kontynent średniej wielkości psy zaganiające, krzyżowane następnie z psami myśliwskimi. W ten sposób otrzymywano osobniki o kosmatym włosie (czyli włosie pierwotnym dla pudla), który w związku z pełnionymi funkcjami przez te psy (dowodnymi) odpowiednio strzyżono. Nieprzypadkowo, w związku z tym faktem, klasyczne strzyżenie pudla najbardziej przypomina dawne przeznaczenie tych zwierząt.
Użytkowość[edytuj]

Pies wykorzystywany dawniej do polowań, głównie na ptactwo wodne, dziś pełni przeważnie funkcje reprezentacyjne. Istnieją pudle, które dobrze nadają się do pracy z chorymi i niepełnosprawnymi ludźmi. Fakt ten pozwala je uznać za rasę nie tylko reprezentacyjną, ale i pomocną w terapii chorych.
Temperament[edytuj]

W polowaniach ceniono jego zaciętość i upór. Są to psy towarzyskie.
Szata i umaszczenie[edytuj]

Dopuszcza się umaszczenie czarne, szare (srebrne), białe, brązowe, morelowe, od niedawna także uznawane są psy czerwone[potrzebne źródło], a w Stanach Zjednoczonych właściciele nie mają przeszkód w wystawianiu pudli np. o maści izabelowej.
Utrzymanie[edytuj]

Ze względu na specyfikę włosa u tej rasy (podszerstek wyrasta ponad włos okrywowy, zwija się przez to spiralnie lub tworzy kędziory), aby uzyskać pożądany wygląd konieczna jest regularna i staranna pielęgnacja.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka
Popularność[edytuj]

W Polsce jest to rasa mało popularna.żegna sie wiki kesterke.

jack russel terrier

Jack Russell terrier – jedna z ras psów należąca do grupy terierów w sekcji teriery krótkonożne uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI)[1].Rasa powstała z angielskiej rasy parson Jack Russell terrier, podzielonej w 2000 r. na dwie osobne rasy: wysokonożnego parsona i niskonożnego jacka. Obie odmiany były kształtowane przez tego samego człowieka – zapalonego myśliwego-pastora Johna Russella (zwanego Jackiem; ur. 1795, zm. 1883). Suka Trump była dla niego wzorem przyszłej rasy[2]. Nazwa parson Russell została ustalona przez American Kennel Club (AKC), zaś cała rasa Jack Russell terrier uformowała się już w Australii.
Wygląd[edytuj]
Budowa[edytuj]

Jack Russell terrier jest psem niewielkich rozmiarów o sylwetce średniej wielkości oraz zwinnej. Ogon jest osadzony wysoko, lędźwie są lekko łukowate. Żuchwa i szczęki tego teriera są mocne, zgryz nożycowy, trufla nosowa czarna, płytki stop, oczy w kształcie migdałów, a uszy – płatków róż i ściśle przylegające do głowy[3]. Skóra jest elastyczna i gruba; ciało nie jest ani delikatne, ani zbyt muskularne.
Mierzą od 25 do 30 cm[4]. Odmiana parson Russell terrier jest nieco wyższa, ze względu na dłuższe nogi (z reguły cięższy o ok. 1-1,5 kg).
Szata i umaszczenie[edytuj]

Sierść jest dominująco biała z niewielkimi znaczeniami brązowymi, rudobrązowymi lub czarnymi. Znaczone są głowa i nasada ogona. Występują również całkiem białe.
Szata musi być ostra. Ze względu na jej rodzaj występują odmiany:

krótkowłosa – włos krótki, przylegający
złamana – włos średniej długości, układający się w jednym kierunku, twardy – "dziczy"
szorstkowłosa – włos dosyć długi, ułożenie w różnych kierunkach.

Zachowanie i charakter[edytuj]

Jack Russell terrier jest psem wyjątkowo żywym, radosnym, czujnym, bezkompromisowym, lojalnym, aktywnym, niezwykle inteligentnym, asertywnym[5]. Jest psem skłonnym do nagłej ekscytacji i wykazywania uporu; ma silny instynkt łowiecki. Nie należy do grupy psów typowo agresywnych, gdyż pierwotnie był jednym z nielicznych terierów, których zadaniem podczas polowania nie było zabicie zwierzyny, lecz jedynie wypłoszenie jej z kryjówki[3]. Należy go wcześnie przyzwyczajać do innych psów, gdyż jako dorosły pies może być wobec nich nieprzyjazny. Posiada natomiast przyjazne usposobienie w stosunku do ludzi, szczególnie wobec starszych dzieci. Łatwo dostosowuje się do nowych sytuacji i odmiennych warunków życia, nie jest psem kapryśnym lub przesadnie wrażliwym. Podczas pracy na polowaniu charakteryzuje się odwagą, wytrwałością oraz zapalczywością. Zadania traktuje jak nowe wyzwania i realizuje je z zapalczywością. Atrakcją jest dla niego pościg za szybko poruszającym się celem, najlepiej małą piłką lub frisbee. Wymaga wiele ruchu, poświęconego czasu i uwagi swojego opiekuna, a także konsekwencji w układaniu i tresurze.
To rasa potrzebująca wysokiej aktywności ruchowej i umysłowej. Jack Russell nie jest psem dla każdego: nie jest odpowiedni dla osób stale zajętych pracą (nawet domową), bądź zmuszonych do zostawiania psa samego na dłużej i niedoświadczonych w wychowywaniu psów – w niewłaściwych rękach łatwo może stać się nieposłuszny. Jest doskonałym psem rodzinnym, lubi zabawy ze starszymi dziećmi[6][7], jednak nie toleruje bycia traktowanym jak zabawka lub w równie nieodpowiedni sposób[8]. Zabawa z małymi dziećmi powinna się odbywać pod kontrolą rodziców, gdyż pies ma skłonności do gwałtownego, szybkiego poruszania się. Idealny do domu z ogrodem, może dostosować się jednak też do mieszkania (wtedy jednak wymaga ćwiczeń i częstszych spacerów)[9]. Należy być ostrożnym na spacerach i nie spuszczać psa ze smyczy w pobliżu ulicy i samochodów, gdyż może rozpocząć pogoń. Jack Russell terriery najczęściej są czujne, lecz nie są nadmiernie szczekliwe: zazwyczaj szczekają gdy wyczuwają zagrożenie lub podczas zabawy.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Psy tej rasy są mało wymagające w utrzymaniu i pielęgnacji. Pielęgnacja sierści gładkowłoskiego Jacka jest prosta i nie wymaga zbyt wiele czasu. Aby zachować psa w dobrej kondycji fizycznej na każde 5 cm wysokości powinien przypadać 1 kg masy ciała, czyli pies o wysokości 25 cm powinien ważyć maksymalnie 5 kg.
Jack Russelle są krzepkie i długowieczne; powinny być szczupłe i zwinne. Mogą żyć około 15 lat[10]. W przeciwieństwie do innych ras, rzadko chorują na choroby genetyczne, a grupa problemów zdrowotnych, które można przypisać tej rasie jest niewielka[11]. Jedną z takich chorób jest zwichnięcie rzepki kolanowej – nieleczona może prowadzić do artretyzmu. Badania wykazały, iż suki są na nią bardziej podatne. Kolejne to choroba Legga-Calvégo-Perthesa, choroba von Willebranda czy głuchota u psów całkowicie białych. Luksacja soczewki może pojawić się w ogólności u terierów w zaawansowanym wieku.
Użytkowość[edytuj]

Wykorzystywane jako psy myśliwskie w charakterze norowców pracujących w norach lisów (wypłaszających zwierzę z kryjówki)[12]. W Irlandii często używane są na wsi do tępienia szczurów i pilnowania obejścia. W tym kraju rozgrywane są także co roku zawody jack russelli w łapaniu szczurów w stodołach. Energiczność i wytrwałość, jakimi obdarzone są te psy, pozwala im na uczestnictwo w ćwiczeniach agility.
Popularność[edytuj]

Jack Russell terrier bardzo dużą popularnością cieszy się w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Australii. Jest dość popularny w Polsce. Najwięcej psów tej rasy można spotkać na zawodach jeździeckich lub w ośrodkach jeździeckich, gdyż powinien łatwo tolerować konie.
Ciekawostki[edytuj]

Psy rasy Jack Russell terrier pojawiły się w wielu produkcjach filmowych; rasa zawdzęcza swoją popularność m.in. filmowi Maska oraz jej kontynuacji Son of the mask[13]. Przedstawiciele rasy brały udział także w takich filmach jak Frasier, Karmazynowy przypływ, Mój przyjaciel, Skip, Detektyw bez pamięci (Clean Slate) czy amerykańskich serialach Frasier[14] i Wishbone. Postać tę przybierał również patronus Rona Weasleya w cyklu książek o Harrym Potterze. Przypuszcza się, że Krypto – pies Supermana, był również Jackiem[15].

Około 10-letni Jack Russell terrier o imieniu George pochodzący z Taranaki w Nowej Zelandii otrzymał wysokie międzynarodowe odznaczenie po tym jak stanął w obronie grupy piątki dzieci odnosząc ciężkie rany w walce z dwoma pit bull terrierami, która miała miejsce 29 kwietnia 2007. Obrażenia były tak poważne, iż podjęto decyzję o uśpieniu psa[16][17][18][19].

Suka Tillamook Cheddar rasy Jack Russell pochodząca ze Stanów Zjednoczonych jest jedną z najbardziej znanych na świecie zwierząt – malarzy. Odbyło się kilkanaście wystaw Tillie i miały miejsce w USA, Belgii, Holandii czy na Bermudach. Niektóre z jej prac sprzedano po 2 tysiące dolarów[20][21][22].

Właścicielami psa rasy Jack Russell są (lub byli), m.in.: Bette Midler, Karol (książę Walii), Serena Williams, Goldie Hawn, Mariah Carey, Paul McCartney, Charlotte Church, Rick Stein[23] czy belgijski aktor i komik Benoît Poelvoorde[24].

Bothie, samiec Jack Russell był jedynym na świecie psem, który dostał się zarówno na biegun północny i południowy. Podróż, która rozpoczęła się w 1979 i zakończyła w 1982, odbył ze swoimi właścicielami Ranulphem i Virginią Fiennes[25].

Sześcioletni Part-Ex, Jack Russell z zachodniej Walii, dostał się do księgi rekordów Guinnesa jako pies uprawiający sporty ekstremalne[26].

Przypisy

↑ Fédération Cynologique Internationale: Breeds nomenclature
↑ History of the Jack Russell Terrier (ang.)
↑ 3,0 3,1 Dorothea Penižek: Jack russell terrier. Poradnik opiekuna, Wydawnictwo RM. ISBN 978-83-7243-609-2
↑ JACK RUSSELL TERRIER : Standard officiel (fr.)
↑ D. Caroline Coile, Ph.D.: Jack Russell Terriers. A Complete Pet Owner's Maunal. Barron's, ISBN 0-7641-1048-9; ISBN 978-0-7641-1048-1
↑ Why Jack Russell Terriers are Great Family Pets (ang.)
↑ Jack Russell Terriers are Great Family Dogs (ang.)
↑ Jack Russell Terrier: Breed: Home
↑ Keeping A Jack Russell In An Apartment (ang.)
↑ dogtime.com (ang.)
↑ The Jack Russell Terrier Legendary fox hunter is vigorous, scrappy, and bold (ang.)
↑ L'histoire du Jack Russell Terrier (fr.)
↑ The Most Famous Dog Breed on Screen & TV...The Jack Russell Terrier
↑ Jack Russell Dogs in Movies
↑ Famous Jack Russells
↑ George the jack russell given top honour (ang.)
↑ Tiny terrier sacrifices its life to save five children from pitbulls
↑ Tiny Terrier Rescues 5 Children From Pit Bulls
↑ George the Jack Russell dies saving kids
↑ strona oficjalna Tillamook Cheddar
↑ The Sunday Times: Art goes to the dogs: conceptualist canine is rivalling Jackson Pollock
↑ Tillamook Cheddar: All Heart
↑ Famous Jack Russell Owners
↑ 24 heures: Benoît Poelvoorde ne manquera jamais de chien (fr.)
↑ Bothie the Polar Dog (ang.)

charty krótkowłose

Chart - pies używany do polowań. Do grupy chartów zalicza się psy o pewnej jednolitości budowy i cech charakteru. Podczas pogoni za zwierzyną psy te kierują się wzrokiem, a nie węchem.Charty były znane już w starożytności. Występowały w Azji, północnej Afryce i Europie. W przeszłości wykorzystywane głównie do polowań na zające, wilki, dropie. Obecnie w większości krajów polowania z chartami są zabronione. Dużą popularnością w krajach anglosaskich cieszą się wyścigi chartów na torze. Można spotkać się także z wyścigami na otwartej przestrzeni, tzw. coursingi. W wyścigach psy gonią sztucznego zająca.
Klasyfikacja chartów[edytuj]

Charty charakteryzują się smukłym, wydłużonym ciałem, delikatną głową, długimi kończynami oraz pojemną klatkę piersiową, której potrzebują jako psy osiągające duże szybkości. Pysk mają wydłużony, uszy długie, wąskie, stojące do połowy. Większość chartów posiada sierść krótką i delikatną.

W klasyfikacji FCI charty należą do X grupy.
Rasy chartów[edytuj]
Charty afrykańskie posiadają bardzo szczupłą sylwetkę
Sekcja 1 - charty długowłose[edytuj]

Afganistan (Wielka Brytania
Afghan Hound - 228 (Chart afgański)
Środkowy Wschód
Saluki - 269 (Chart perski)
Rosja
Russkaya Psovaya Borzaya - 193 (Chart rosyjski Borzoj)

Sekcja 2 - charty szorstkowłose[edytuj]

Irlandia
Irish Wolfhound - 160 (Wilczarz irlandzki)
Wielka Brytania
Deerhound - 164 (Chart szkocki)

Sekcja 3 - charty krótkowłose[edytuj]

Hiszpania
Galgo español - 285 (Chart hiszpański)
Mali (Francja)
Azawakh - 307 (Chart afrykański)
Maroko
Chart arabski - Sloughi - 188
Polska
Chart polski - 333
Węgry
Magyar Agar - 240 (Chart węgierski)
Wielka Brytania
Greyhound -158 (Chart angielski - Greyhound)
Whippet - 162 (Chart angielski - Whippet)
Włochy.masa ciała 10kg.wysokoś w kłębie 44-51c

m.

jamnik szorstkowłosy

amnik szorstkowłosy – rasa psa domowego, najmłodsza odmiana jamnika wyhodowana na początku XX wieku, najprawdopodobniej przez skrzyżowanie jamnika krótkowłosego z szorstkowłosymi pinczerami i terierami[1]. Podobnie jak jamnik krótkowłosy jest uparty i ma bardzo silny instynkt.

Jamnik szorstkowłosy jest głównie psem myśliwskim, tzw. norowcem. Ta odmiana jamnika j
Jest wykorzystywana do wypłaszania królików z nor.masa ciała poniżej 9kg.
Wysokośc w kłębie 26-37cm zależnie od odmiany.

setery

Powszechnie przyjmuje się, że setery powstały poprzez skrzyżowanie dużych spanieli (springerów) z pointerami, chociaż brak na ten temat jednoznacznych dokumentów. Już w XVI wieku spaniele były układane do pracy jako legawce. Właśnie z tego specyficznego sposobu polowania określenie "Sitting Spaniel" przekształciło się w "Sitting Dog" lub w skrócie "Sitter", aby ostatecznie powstało słowo "Setter". Inne źródła wywodzą nazwę "Setter" od angielskiego słowa "set", czyli "ustawiać, wystawiać".

Początkowo nie rozróżniano seterów od spanieli i mówiono tylko o psach służących do wystawiania. Nie wiadomo kiedy też nastąpiło rozdzielenie definitywne obu ras, w każdym razie na pewno dokonało się ono co najmniej już na początku XIX wieku, ponieważ od tego czasu wspominane są w literaturze setery jako osobna rasa. Tak samo trudno jest określić, kiedy setery podzieliły się na poszczególne rasy.
Seter waży do20kg-25kg.Wysokość 54-70cm.Umaszczenie mahowanie czerwono-białe.

doberman

Doberman – jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosów, szwajcarskich psów pasterskich oraz innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera, w podsekcji psów w typie pinczera.
Spis treści
[ukryj]Rasa wywodzi się z Niemiec, a jej nazwa pochodzi od nazwiska Karla Fryderyka Louisa Dobermanna (1834 - 1894) jej twórcy, pierwszego hodowcy, który był również lekarzem, poborcą podatkowym, policjantem i oprawcą. Nigdzie nie odnotowano jakich ras użył do stworzenia dobermana, ale były to prawdopodobnie: owczarek, rottweiler, wyżeł niemiecki, oraz być może beauceron z wyżłem weimarskim. W celu uszlachetnienia rasy w późniejszych latach, dobermana skrzyżowano z terrierem manchesterskim i greyhoundem, co poprawiło jego walory fizyczne oraz sylwetkę. Wyhodowane psy często były używane jako psy stróżujące i policyjne.
Wygląd[edytuj]

Sylwetka dobermana powinna być zbliżona do kwadratu, szyja smukła i dobrze umięśniona. Głowa dobermana jest sucha, (brak luźnej skóry), oczy są o kształcie migdała, ciemnych tęczówkach i żywym wyrazie, barwa nosa zgodna z umaszczeniem. Mocne szczęki i dobrze wypełniona kufa. Uszy oklapłe, dosyć wysoko osadzone, często cięte na typ tzw."wiewiórki". Wzrost ok. 70cm u psów i 68cm u suk.
Budowa[edytuj]

Długość tułowia od rękojeści mostka do guza siedzeniowego nie powinna u psów przekraczać 5%, a u suk 10% wysokości w kłębie. Tył powinien być mocny, klatka piersiowa powinna sięgać za łokieć, przedpiersie dobrze rozbudowane.
Mechanizm ruchu[edytuj]

Ma on duże znaczenie zarówno dla zdolności użytkowej, jak i eksterieru psa. Chód jest elastyczny, zwinny, swobodny i obszerny. Przednie kończyny wyrzucane są możliwie jak najdalej. Kończyny tylne zapewniają wydajną i elastyczną siłę napędową. Ogólne wrażenie chodu dobermana przypomina chód rasowego konia dorożkarskiego.
Szata i umaszczenie[edytuj]

Sierść powinna być krótka, gęsta i ściśle przylegająca do ciała psa. Podszerstek jest niedopuszczalny. Najpopularniejsze umaszczenie dobermanów to czarne - podpalane. W Polsce równie znaną odmianą umaszczenia jest czekoladowe - podpalane. Istnieją również inne kolory umaszczenia takie jak: płowy, niebieski, podpalany i biały 10-09[potrzebne źródło] (FCI - nie klasyfikuje tych umaszczeń).
Zachowanie i charakter[edytuj]

Doberman jest psem o zrównoważonym, silnym charakterze. Mimo swego temperamentu i ruchliwości potrafi zachować spokój. Jest psem przywiązującym się silnie do członków rodziny, jego kontakty z dziećmi powinny być pod nadzorem osób dorosłych. Wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem oraz szkolenia w zakresie posłuszeństwa ogólnego. Pełen temperamentu i energii, wymaga sporej, codziennej porcji ruchu.
Użytkowość[edytuj]

Pies obronny i stróżujący, towarzyszący. Współcześnie rasa ta jest także zaliczana do ras psów służbowych - policyjnych.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Brak podszerstka i delikatna skóra sprawiają, że pies ten w zimniejszym klimacie stosunkowo łatwo marznie. Jego krótki, twardy i ścisłe przylegający do skóry włos nie wymaga wiele pielęgnacji.wiktoria kesterke wita was

dalmatyńczyk

Dalmatyńczyk (chorwacki Dalmatinac) - jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych, zaklasyfikowana wraz z rodezjanem do sekcji ras pokrewnych.Psy te w średniowiecznej Dalmacji wykorzystywane były jako gończe, a później, w XVII wieku jako obronne. W XVIII wieku sprowadzone do Wielkiej Brytanii. Zanim jednak dotarły do Anglii, odbyły długą podróż poprzez kraje basenu Morza Śródziemnego, gdzie trafiły z Dalmacji pod nazwą wyżły regusańskie lub legawce dalmatyńskie, a następnie z Francji jako psy galicyjskie dotarły na Wyspy Brytyjskie. Rasa ta przywędrowała do Polski pod nazwą Dalmatinnis[potrzebne źródło].
Wygląd[edytuj]
Głowa dalmatyńczyka o brązowych łatach
Szata i umaszczenie[edytuj]

Umaszczenie jest czysto białe z ostro odgraniczonymi, okrągłymi czarnego lub wątrobianobrązowego koloru cętkami. Pojawiają się one już u około dwutygodniowych szczeniąt, które rodzą się białe. Średnica plam wynosi 20-30 mm. Plamki na głowie, pysku, uszach, nogach, ogonie i skrajnych partiach tułowia powinny być mniejsze, niż na pozostałych częściach ciała. Nos psów w czarne cętki powinien być czarny, w brązowe łatki zawsze czekoladowy. Oczy psów białych w czarne cętki mogą być czarne, niebieskie lub brązowe, a psów cętkowanych brązowo-żółte lub brązowe; mogą występować też niebieskie. Sierść jest krótka, twarda, zbita i zwarta.
Zachowanie i charakter[edytuj]

Jest to pies odważny, czujny, zrównoważony. Wykazuje wysoki stopień przywiązania do członków rodziny, dobrze czuje się w towarzystwie dzieci. Aktywny i towarzyski, sprawdza się jako pies rodzinny, jeśli jest odpowiednio prowadzony.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Dalmatyńczyki gubią dużo włosów, w czasie linienia (na wiosnę i jesienią) istnieje konieczność wyczesywania włosa raz na dzień przez ok. 10 min. Spotykane problemy zdrowotne u tej rasy to kamica moczanowa, głuchota, młodzieńcza nefropatia, cisawica, skręt żołądka. Średnia długość życia psów tej rasy to ok. 14-17 lat.dziękuje wiktoria kesterke

ORKA

Orka, miecznik[4] (Orcinus orca) – gatunek walenia z rodziny delfinowatych (Delphinidae). Duże, charakterystycznie ubarwione zwierzę o silnie rozwiniętej płetwie grzbietowej (zwłaszcza u samców, u których dochodzi ona do 1,8 m) i długich, zaokrąglonych, wiosłowatych płetwach piersiowych (u samców powierzchnia płetwy znacznie większa – wykazuje więc duży dymorfizm płciowy). Największy przedstawiciel delfinowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Orcinus Fitzinger, 1860. Grzbiet czarny, jedynie za okiem biała plama i biaława plama za płetwą grzbietową. Spód ciała biały, połączony z białą łatą na boku. W uzębieniu górnym i dolnym mają po 10-12 par szpiczastych lekko zakrzywionych do tyłu zębów. Uzębienie wtórnie homodontyczne. Długość: dorosłych samców – 6,7-9,8 m, samic – 5,7-8,5 m
Masa: samców – 4-9 ton, samic – 2,6-5,5 ton
Poruszanie się w wodzie: 60 km/h
Występowanie: wszystkie oceany i większe morza (preferuje zwłaszcza zimne wody, ale występuje i w ciepłych); spotykana w Morzu Śródziemnym i Morzu Północnym
Pożywienie: duże zwierzęta morskie (także inne delfiny), również wielkie walenie
Rozród: ciąża trwa około 1 roku, noworodek ma ok. 2 m długości, karmiony przez matkę do ok. 2 miesięcy
Długość życia: do 50-90 lat[5]

Społeczność orek[edytuj]

Orki są uważane za najbardziej społeczne walenie. Żyją w grupach 5-40 osobników przewodzonych przez najstarszą i najbardziej doświadczoną samicę. Kiedy samica umiera stado zazwyczaj się rozpada - córki wraz ze swoim potomstwem tworzą nowe grupy, a samce rozpoczynają samotną wędrówkę. Stada zwykle składają się z przedstawicieli 3 pokoleń. Każde stado ma swój własny styl komunikowania, przekazywany z pokolenia na pokolenie. Widoczna jest znaczna różnica między dialektami orek wędrownych, a prowadzących osiadły styl życia. Orki witają się często pocierając się nawzajem pyskami. Lubią towarzysko skakać, lądując na plecach lub brzuchu.
Charakterystyczny dla orek skok,
z upadkiem na bok
Polowanie[edytuj]

Orki polują w skoordynowany sposób. Te, które żywią się rybami ławicowymi, drażniącym ryby dźwiękiem zbijają ławicę w ciasny kształt, następnie ogłuszają uderzeniami mocnego ogona, na końcu zbierając nieprzytomne ryby sztuka po sztuce - tak polują np. orki z fiordów norweskich lub z Vancouver. Inne, polujące na odpoczywające na plaży nieostrożne szczenięta focze, podpływają blisko brzegu i w odpowiednim czasie, wraz z falą przypuszczają atak, uważając, żeby nie osiąść na mieliźnie (np. orki z wybrzeży Argentyny). Orki są jedynymi waleniami, które potrafią przez dłuższy czas leżeć na suchym lądzie. Jak podaje światowej sławy niemiecki etolog Vitus B. Dröscher za sprawą potężnych mięśni ciało orek zachowuje na lądzie zaokrąglony kształt. Niezwykły jest sposób polowania tych ssaków na pingwiny. Gdy spotkają krę lodową, na której znajdują się te ptaki, wówczas co najmniej trzy orki podpływają pod wodą w taki sposób, by nie zdradziły ich płetwy grzbietowe. Następnie dwie z nich unoszą krę z jednej strony do wysokości jednego lub dwóch metrów. W wyniku tego pingwiny zsuwają się do paszczy czekającego z drugiej strony kry towarzysza polowania. Jeśli kawałek kry jest mniejszy, orka atakuje samotnie. Rozbija ją uderzeniem od dołu i łapie zaskoczone pingwiny.[6] Te polujące na wielkie walenie, np. orki żyjące na pełnym morzu, starają się utrzymać ofiarę pod powierzchnią wody tak długo, żeby zabrakło jej powietrza, jednocześnie całym stadem atakując cel. Bywało, że broniący się w takiej sytuacji wieloryb odrzucił orkę ogonem tak mocno, że wyleciała 6 metrów nad wodę. Orki polując na inne delfiny i morświny muszą wykazać się dużym sprytem, żeby zaskoczyć kogoś, kto ma takie same zdolności i zmysły jak one. Podkradają się wtedy do ofiar z wyłączonymi sonarami, by nie być słyszanymi, polegając wówczas tylko na wzroku. Kiedy są już dostatecznie blisko, przyspieszają i kiedy dopadają ofiarę, gryzą ją poważnie w bok i czekają, aż wykrwawi się i przestanie bronić. Wtedy dopiero jedzą. W takich operacjach orki czasem odnoszą poważne obrażenia w podobny sposób. Zaatakowane delfiny wiedząc, że delikatny brzuch jest słabością orek, rozcinają go twardymi pyskami. Wtedy orki umierają z wykrwawienia. Ten sposób obrony stosują delfiny, a także orki w walce z rekinami. Wiedzę i umiejętności technik przekazują młodym orkom dorosłe samce i samice ze stada.
Orki i ludzie[edytuj]

Od roku 1965 można oglądać orki w delfinariach i parkach morskich. Do tego celu złapano już ponad 200 orek żyjących na wolności. Od 1984 nie ma potrzeby polować na orki żyjące w naturalnych warunkach, gdyż młodsze, kolejne pokolenia orek rodzą się w niewoli. Krytycy są zdania, iż mały basen w delfinarium nie jest w stanie zastąpić zwierzętom ich naturalnego środowiska. Większość orek żyjących w niewoli cierpi na różnego rodzaju choroby. W delfinariach dochodzi też do agresywnego zachowania orek wobec ludzi, lecz przypadki śmierci treserów w basenie są raczej przypadkowe, nie wynikają z celowego zachowania orek. Na wolności orki nigdy nie atakowały ludzi, a zaobserwowane próby ataku, będące wynikiem pomyłek z naturalnymi ofiarami, nie dochodzą do skutku, gdyż orki szybko orientują się w popełnionym błędzie. Częstym zjawiskiem u orek w niewoli jest skrzywiona płetwa grzbietowa. Dzieje się tak dlatego iż płetwa grzbietowa składa się z czystej tkanki, nie podtrzymywanej kością. Jeśli zwierzę przebywa ciągle w tym samym środowisku, bez większej różnicy temperatur i ciśnienia, ciągle przebywającej na powierzchni wody, gdzie płetwa jest bardziej wystawiana na siłę przyciągania ziemskiego oraz kiedy z powodu braku miejsca wciąż pływa w kółko, tkanka wiotczeje, ulega zniekształceniu bądź zanika. Zjawiskiem obserwowanym niepokojąco często u orek w niewoli jest ciągłe klapanie tylną płetwą o powierzchnię wody - oznaka głębokiego niezadowolenia.

Kontakt z orkami i innymi delfinami pomaga dzieciom autystycznym oraz innym dzieciom z chorobami psychicznymi lepiej się rozwijać. Takie samo oddziaływanie na dzieci daje kontakt z końmi lub psami.
Sławne orki[edytuj]

DELFIN BUTLONOSY

Butlonos, delfin butlonosy (Tursiops truncatus) – gatunek walenia z rodziny delfinowatych (Delphinidae Długość: 228–381 cm[4].
Masa ciała: od 260–500 kg (u dojrzałych osobników)[4].
Ubarwienie: od jasnoszarego do brudnej bieli na brzuchu.
Pożywienie: ryby, głowonogi (mątwy).
Dojrzałość płciowa: samice: 5–10 lat, samce: 8–13 lat[4].
Rozród: ciąża trwa około 12 miesięcy, noworodek ma ok. 1 m długości.
Występowanie: wody przybrzeżne i otwarte morze.
Długość życia: samce żyją przeciętnie 40–45 lat, a samice ponad 50 lat, rekordowy wiek odnotowano u samicy, która żyła 53 lata[4].
Maksymalna głębokość nurkowania: ok. 300 m.

Wygląd fizyczny[edytuj]

Butlonosy to duże delfiny. Ich skóra jest szara, po stronie grzbietowej ciemniejsza, po brzusznej biała. Delfiny żyjące w cieplejszych, przejrzystszych wodach są ciemniejsze, prawie czarne.

Walenie te charakteryzują się obecnością dzioba, żuchwa jest dalej wysunięta, niż górna szczęka. Płetwa grzbietowa jest łagodnie zakrzywiona do tyłu. Najbliższe butlonosom pod względem wyglądu są delfiny Stenella.

Osobniki tego gatunku nie wykazują dużego dymorfizmu płciowego.
Występowanie[edytuj]

Butlonosy żyją w średniej wielkości grupach, lecz zdarzają się i samotne osobniki. W zasięgu jego występowania znajdują się wody tropikalne do umiarkowanych, przybrzeżne do śródlądowych. W Morzu Bałtyckim spotykany bardzo rzadko.
Podgatunki[edytuj]

Dotychczas wyróżniono trzy podgatunki butlonosa:

T. truncatus gillii
T. truncatus ponticus – status w IUCN EN (zagrożony wyginięciem)[5]
T. truncatus truncatus

Butlonosy i ludzie[edytuj]
Butlonosy na pokazie

Delfinaria - Butlonosy trzymane są w delfinariach na całym świecie, gdzie oprócz pokazów sztuczek wykonywanych przez tresowane delfiny przeprowadza się na nich badania naukowe.

Większość informacji jakie mamy o delfinach uzyskano właśnie obserwując butlonosy, gdyż ze wszystkich waleni najlepiej adaptują się do życia w niewoli.

Delfiny butlonose są zdolne do rozmnażania w niewoli. W jednym z delfinarium na świat przyszedł tzw. "wholphin" (ang. "orkodelfin"), krzyżówka szablogrzbieta i butlonosa.

Butlonosy można zobaczyċ, kiedy płyną na fali dziobowej statku. Wiele stacji whalewatchingu oferuje także wycieczki podążające za tymi zwierzętami. W Australii, Zatoka Rekina zasłynęła z powodu odwiedzających je często butlonosów, które podpływają bardzo blisko brzegu i dają się turystom karmiċ i nawet głaskaċ.

MOPS

Mops – jedna z ras psów należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji małych psów molosowatW historii mopsa można znaleźć różne hipotezy pochodzenia jego przodków. Najbardziej wiarygodna (wg Veldhuisa) jest teoria mówiąca o przybyciu mopsa z Chin szlakiem jedwabnym. Ta rasa, jak donoszą historycy i archeolodzy, mogła być tworzona nawet przez 1000 lat w obrębie Dworu Chińskiego. Odkrywane są szkielety mopsów w starych antycznych grobowcach z niemalże każdej dynastii. Do Wojny Opiumowej (XIX wiek) mopsy jak i inne chińskie miniaturowe rasy mogli posiadać tylko przedstawiciele dworu cesarskich Chin. Za hodowlę poza murami pałacu groziła kara śmierci. Te psy pozostawały przez setki lat tajemnicą zarówno dla świata, jak samych Chińczyków. Sytuację zmieniły dopiero liczne potyczki wojskowe (w tym wyżej wspomniana wojna) oraz kontakty handlowe brytyjsko-chińskie, dzięki którym Brytyjczycy weszli w posiadanie chińskich małych psów do towarzystwa. W tym okresie zaistniała moda na tego typu psy, które były w posiadaniu m.in. królowej angielskiej. XX wiek okazał się najtragiczniejszy dla mopsów. Podczas Rewolucji kulturalnej w Chinach doszło z rozkazu Mao do wybicia 90% populacji, przetrwały niemalże tylko te z miast kolonialnych (Hongkong). Od tamtej pory zaczęto w Chinach psy uważać za luksus burżuazji. Dopiero w latach 90. zniesiono zakaz posiadania ich na terenie miast, wprowadzając jako ogranicznik wysokie opłaty[potrzebne źródło].Budowa[edytuj]

Mops posiada krępe, zwarte ciało. Wzorzec tej rasy opisuje kufę jako "krótką, tępą i kwadratową".
Szata i umaszczenie[edytuj]

Najczęściej spotykane umaszczenie to piaskowe z czarną maską, ale dopuszczalne jest także płowe, czarne i srebrzyste.
Zachowanie i charakter[edytuj]

Pies tej rasy jest kontaktowy i towarzyski, więc źle znosi długotrwałą samotność. Wykazuje dość znaczny stopień posłuszeństwa i szybko przystosowuje się do życia w rodzinie.Użytkowość[edytuj]

Mops jest typowym psem do towarzystwa.
Zdrowie i pielegnacja[edytuj]

Jest dobrze przystosowany do życia w małym mieszkaniu, nie wymaga całogodzinnych spacerów na wolnym powietrzu. Ze względu na zredukowaną kufę spotyka się u tej rasy problemy z oddychaniem oraz z gałkami ocznymi (za bardzo wystającymi z czaszki).

Ważne jest częste oczyszczanie fafli mopsa, by zapobiec dość częstemu problemowi, występowania grzybicy w jego "zmarszczkach".
Popularność[edytuj]

W Polsce mops staje się coraz bardziej popularny ze względu na niewielkie wymagania dotyczące utrzymania i pielęgnacji.
Ciekawostki[edytuj]

W XVIII wieku jedno z towarzystw należących do loży masońskich założyło zakon na ziemiach niemieckich, którego symbolem stał się mops. Pies ten był postrzegany przez członków tego stowarzyszenia jako uosobienie zaufania i wierności. W 1745 roku oficjalnie powstał w Norymberdze Zakon Mopsów, do którego najczęściej należeli ewangeliccy szlachcice[1].

Obecnie w Chinach wartość mopsa sięga wartości rodzinnego samochodu[potrzebne źródło]. Tradycja zaczerpnięta z Dworu traktuje, że mopsy mogą być przekazywane jedynie jako prezent dla dobrej, lubianej, miłej osoby. Inaczej rzekomo nie posiadają duszy.

KOT NOWERSKI LEŚNY

Kot norweski leśny (norw. Norsk skogkatt) – naturalna rasa kota przystosowana do życia w chłodnym klimacie.
Spis treści
[ukryj]Pochodzenie tej rasy na terenach Skandynawii nie jest dokładnie określone. Jedna z teorii mówi, że przodkowie tych kotów zostali przywiezieni przez krzyżowców, inna że przez wikingów z Wysp Brytyjskich. W latach 70. XX wieku rasa otrzymała wzorzec i została uznana przez FIFe.Kot norweski leśny to kot duży, mocnej budowy, zaliczany do kotów półdługowłosych. Jego tylne łapy są dłuższe od przednich co pozwala na dużą zwinność i ułatwia skoki. Kot ten posiada dwa rodzaje sierści - dłuższy wierzchni włos ościsty i krótszy, puszysty podszerstek. Okrywa taka prawie uniemożliwia przemoczenie futra. Charakterystyczną cechą kotów norweskich jest kryza wokół szyi i "portki" na tylnych nogach. Dopełnieniem "dzikiego" wyglądu są "tufki" na szczycie uszu (jak u rysia) - same uszy natomiast są przysłonięte sierścią. Głowa ma kształt trójkąta równobocznego z prostym profilem. Dorosłe kocury osiągają 6-9 kg, kotki około 5-6 kg.
Barwy futra[edytuj]

Kot norweski leśny występuje w prawie wszystkich znanych odmianach kolorystycznych. Nie występują w kolorach z oznaczeniami charakterystycznymi dla syjamów, chocolate i lila. Kolor oczu zgodny z barwą futra. Futro kota norweskiego prawie wcale się nie mechaci. Wystarczy szczotkować je raz na tydzień. Częściej w okresie linienia.
Pożywienie[edytuj]

Najlepsza jest dla niego dieta mięsna urozmaicona od czasu do czasu rybą.Kot norweski jest bardzo inteligentnym kotem. Przywiązuje się do właściciela i jego domu. Może żyć z innymi zwierzętami domowymi. Jednak długie lata spędzone na wolności, nauczyły go nieufności wobec obcych. Młody lubi się bawić pod warunkiem, że nikt go do niczego nie zmusza. Podobnie jest z pieszczotami, które nie powinny trwać zbyt długo. Kot ten ma zachowane silne instynkty łowcze, stąd jest świetnym łowcą i często poluje.

Wielkość - duży (4)

Pielęgnacja sierści - bardzo mała (1)

Aktywność - duża (4)

Życzliwość - średnia (3)

Figlarność - mała (2)

Get your own Chat Box! Go Large!

Google

Już na Google ... !!
wystarczy że wpiszemy :allsportsandanimals.blogspot

:
allsportsandanimals
allsportsandanimals. środa, 22 czerwca 2011. WRESTLING - John Morrison. John Morrison , gwiazda Rocka . Wcześniej występował jako Johny Nitro w federcji ...
allsportsandanimals.blogspot.com/
allsportsandanimals: Foxterier Szorsktowłosy
allsportsandanimals. środa, 22 czerwca 2011. Foxterier Szorsktowłosy. Foksterier szorstkowłosy – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, ...
allsportsandanimals.blogspot.com/2011/06/foxterier-szorsktowosy.html
allsportsandanimals: WRESTLING - John Morrison
allsportsandanimals. środa, 22 czerwca 2011. WRESTLING - John Morrison. John Morrison , gwiazda Rocka . Wcześniej występował jako Johny Nitro w federcji ...
allsportsandanimals.blogspot

-------------------->

bernadyn

Pochodzenie rasy nie jest dokładnie znane, najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy molosy, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn.

Rasa ta swoją nazwę wzięła od klasztoru kanoników regularnych na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony około 1050 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVIII w. bernardyny na przewodników, aby odnajdywały i ratowały ludzi w górach. Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżówce z nowofundlandem powstała odmiana szorstkowłosa.Są to psy bardzo wysokie, szerokie, o potężnym kośćcu i dużej masie. Pierwotne psy były nieco mniejsze gdyż dochodziły do wagi 50 kg. Zdarzają się przypadki bernardynów o masie nawet 100 - 130 kilogramów.

pirenejski pies górski

Pirenejski pies górski – jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie sznaucera i pinczera, molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich, zaklasyfikowana do sekcji molosowatych.
Szczenię pirenejskiego psa górskiego z szarymi znaczeniami
Rys historyczny[edytuj]

Jest to rasa bardzo stara, używana już przez Basków, którzy zamieszkiwali tereny koło Pirenejów w południowej Francji. W czasie II wojny światowej psy te używane były do ciągnięcia artylerii. Są spokrewnione z innymi, dużymi psami stróżującymi, takimi jak kuvasz, owczarek anatolijski i polski owczarek podhalański.
Wygląd[edytuj]

Ruch: wbrew pozorom, bardzo lekki i płynny.
Szata i umaszczenie[edytuj]

Bardzo gęsta, długa i elastyczna. Najdłuższa jest na ogonie i wokół szyi, gdzie może być lekko pofalowana. Dopuszczalne umaszczenia: białe, białe z szarym, bladożółte, wilcze; mogą występować pomarańczowe plamy na głowie, uszach i nasadzie ogona. Ma podwójny wilczy pazur na tylnych łapach, natomiast na kończynach przednich ostrogi występują czasami, także podwójne.

kot balinese

Koty balinese (kot balijski) - rasa kotów powstała przypadkowo, przez mutacje w miotach kotów syjamskich. Pierwsze koty tej rasy zwano syjamskimi długowłosymi, lecz dla odróżnienia tradycyjnych kotów syjamskich stworzono nazwę "balinese".
Wygląd[edytuj]

Wzorzec - Budowa ciała: kot długi, wysmukły i muskularny.
Głowa: w kształcie idealnego trójkąta równobocznego bez wklęsłości w okolicy wąsów.
Oczy: w kształcie migdała, idealnie niebieskie, ustawione skośnie względem kanału nosowego.
Uszy: duże, szerokie u nasady szeroko rozstawione.
Okrywa włosowa: delikatna, lśniąca i jedwabista przylegająca do ciała
Ogon: długi i cienki.
Charakter[edytuj]

Są to koty przywiązujące się do właściciela, towarzyskie lubią się bawić. Pochodzenie syjamskie nadało im charakter zdecydowany, wrażliwy, ekstrawertyczny i bardzo głośny. Jest dostosowany do przebywania w mieszkaniu, ale bywa zaborczy i domagający się uwagi ze strony swego pana. Ma charakter pogodny, żywiołowy i lubi zabawę.
Pielęgnacja[edytuj]

Sierść pozbawiona podszycia, nie sprawia szczególnych kłopotów. Balinese jest jednak wrażliwy na skoki temperatury i zimno, dlatego lepiej trzymać go w domu. Żeby uniknąć nadwagi, do której koty orientalne mają skłonności, dobrze jest zwracać uwagę na dietę.

Waran z Komodo (Varanus komodoensis) – gatunek gada z rodziny waranów nazywany smokiem z Komodo. To największa współcześnie żyjąca jaszczurka. Odkryta w 1910 r. Aby ją chronić założono w 1980 r. Park Narodowy Komodo.

Opis
Głowa duża i szeroka, szyja gruba i masywna, baryłkowaty tułów, ogon gruby u nasady, a w dalszej części bocznie spłaszczony, równy połowie długości ciała. Szeroka szczęka uzbrojona w 60 zębów. Ciało pokryte ziarnistymi łuskami. Grzbiet ciemnobrązowy, pokryty czarnymi plamkami.
Rozmiary
Długość do 2,5-3 m (rekord – 3,65 m)
Masa ciała 150 kg.
Samice są mniejsze od samców.
Biotop
Tereny z roślinnością krzewiastą i zadrzewione.
Pokarm
Większe kręgowce, głównie ptaki i ssaki (konie, bawoły wodne, świnie, jelenie, kangury) odnotowano także kilka śmiertelnych ataków na ludzi, warany są także kanibalami. Warany z Komodo nie mają wrogów naturalnych w ogniwie pokarmowym, jedynym zagrożeniem dla młodych waranów są dorosłe osobniki.
Zachowanie
Aktywny w dzień, a noc spędza w wygrzebanych przez siebie norach. Poluje z zasadzki, do upatrzonej zdobyczy zakrada się od tyłu. Atakując mniejszą zdobycz, może rzucić się wprost do jej szyi; większą ofiarę (np. jelenia czy dziką świnię) stara się powalić na ziemię (m.in. przy użyciu potężnego ogona, którego siła uderzenia równa się sile 2 ton), a następnie rozedrzeć na strzępy lub doprowadzić do jej wykrwawienia. Badania wykazały, że w ślinie warana żyje ok. 50 różnych szczepów bakterii, rozwijających się dzięki resztkom mięsa pozostającym między zębami warana; sugerowano, że bakterie te przy ukąszeniu dostają się do krwi zaatakowanego zwierzęcia, powodując infekcję prowadzącą do śmierci ofiary. Z drugiej strony, Fry i in. (2006) odkryli, że inny przedstawiciel rodziny waranów, waran kolorowy, wytwarza prawdziwy jad; twierdzą przy tym, że ukąszenia dwóch innych przedstawicieli tej rodziny – Varanus scalaris i warana z Komodo – wywołują u ukąszonego objawy wskazujące bardziej na działanie jadu niż na infekcję bakteryjną[2]. Późniejsze badanie Fry'a i współpracowników potwierdziło fakt wytwarzania przez warany z Komodo prawdziwego jadu; autorzy kwestionują też wpływ występujących w ślinie waranów bakterii na śmierć ich ofiar[3]. Na krótkim odcinku waran z Komodo może biec z szybkością do 20 km/h. Potrafi też pływać w pogoni za ofiarą.
Rozmnażanie
Pomiędzy majem a sierpniem przebiegają gody, a we wrześniu samice składają do wykopanych jam w ziemi po kilkanaście i więcej jaj o długości 12 cm w pergaminowatych osłonkach. Wylęgłe warany ważą ok. 100 g i mają 40 cm długości. potrzebują ok. pięciu-sześciu lat, by urosnąć do 2 metrów długości, a mogą żyć do ponad 50 lat.
Występowanie
Na należących do Indonezji wyspach Archipelagu Sundajskiego żyje ok. 6 tysięcy waranów: Komodo (1700), Rinca (1300), Gili Motang (100) i Flores (ok. 2 tys.).

Przypisy

↑ Varanus komodoensis. Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.)
↑ Bryan G. Fry, Nicolas Vidal, Janette A. Norman, Freek J. Vonk, Holger Scheib, S. F. Ryan Ramjan, Sanjaya Kuruppu, Kim Fung, S. Blair Hedges, Michael K. Richardson, Wayne. C. Hodgson, Vera Ignjatovic, Robyn Summerhayes i Elazar Kochva. Early evolution of the venom system in lizards and snakes. „Nature”. 439, ss. 584-588, 2006. doi:10.1038/nature04328 (ang.).
↑ Bryan G. Fry, Stephen Wroe, Wouter Teeuwisse, Matthias J. P. van Osch, Karen Moreno, Janette Ingle, Colin McHenry, Toni Ferrara, Phillip Clausen, Holger Scheib, Kelly L. Winter, Laura Greisman, Kim Roelants, Louise van der Weerd, Christofer J. Clemente, Eleni Giannakis, Wayne C. Hodgson, Sonja Luz, Paolo Martelli, Karthiyani Krishnasamy, Elazar Kochva, Hang Fai Kwok, Denis Scanlon, John Karas, Diane M. Citron, Ellie J. C. Goldstein, Judith E. Mcnaughtan i Janette A. Norman. A central role for venom in predation by Varanus komodoensis (Komodo Dragon) and the extinct giant Varanus (Megalania) priscus. „Proceedings of the National Academy of Sciences”. 106 (22), ss. 8969–8974, 2009. doi:10.1073/pnas.0810883106 (ang.).

kot turecki van

Turecki van rasa kotów domowych pochodzących od kotów domowych (nazywanych w jęz. tureckim "wan kedisi" ("Van Kedisi"), w jęz. ormianskim "wana katu" ("վանա կատու")[1][2], w jęz. kurdijskim "piszyka wane" (Pişika Wanê)) z rejonu jeziora Van we wschodniej części państwa tureckiego - Wschodniej Anatolii. Jeden z niewielu kotów, które wychowane w pobliżu wody potrafią i lubią pływać. Za odrębną rasę został oficjalnie uznany w 1969 roku.Klasyczny Van jest śnieżnobiały, jedynie na głowie ma jedną albo dwie rozdzielone plamki w kolorze rudym i w tym samym kolorze ogon. Obecnie są znane różne odmiany barwne tych kotów - czarne, niebieskie, kremowe, szylkretowe (zawsze plamy na głowie i ogon w tym samym kolorze). Koty te mogą mieć oczy bursztynowe, niebieskie albo różnokolorowe (jedno niebieskie, drugie bursztynowe), co objaśnia się wadą wrodzoną, zwaną różnobarwnością tęczówki (łac. heterochromia iridis). Opis ten dotyczy kotów hodowlanych rasy Van[3].

Obecnie hodowcy starają się o uznanie odmiany kota Van zwanego w Turcji "Van Kedisi". Istnieje przekaz mówiący o świętych kotach znad jeziora Van. Różni się "Van Kedisi" wyglądem od kotów rasowych hodowanych obecnie. Jest wiele śnieżnobiałych "Van Kedisi", które są głuchymi. W większości ras istnieje podejrzenie głuchoty u kotów białych, gdy jedno z oczu ma kolor niebieski. Ostatnio związek hodowców TICA uznał białą odmianę barwą kota Tureckiego Van. W hodowlach Vanów pojawiały się czasem śnieżnobiałe Vany. Obecnie gdy TICA dopuściła do hodowli białego Vana, ich liczba wzrasta, a hodowcy zaczynają mówić o przypadkach białych kotów w dotychczasowych hodowlach.

Badaniem białego Vana zajęło się Centrum Badań Van Kedisi, które prowadzi badania nad odtworzeniem populacji Vanów. Kotów, które są jednym ze skarbów narodowych tego kraju. Badania te dołączono do dokumentacji przedstawionej komisji hodowlanej rozpatrującej dopuszczenie białego Vana do hodowli[4].Rasa ta wykształciła oprócz umaszczenia i koloru oczu jeszcze kilka unikatowych cech. Jedną z nich jest okrywające Vana futro, które szybko obsycha z wody. Kot ten posiada jeden rodzaj sierści - okrywową, nie ma natomiast puszystego podszerstka. Z tego powodu nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Drugą cechą jest powiększony fałd skóry między kolejnymi pazurami. Kot w wodzie rozcapierza łapę, a powiększony fałd skóry działa jak płetwa.

Tomasz Adamek bokser

omasz Adamek (ur. 1 grudnia 1976 r. w Żywcu) – polski pięściarz, były zawodowy mistrz świata organizacji IBF i IBO w kategorii juniorciężkiej oraz WBC w kategorii półciężkiej, medalista mistrzostw Europy amatorów, międzynarodowy mistrz Polski. Zdobywca 2. miejsca w 2005 i 4. w 2006 roku w plebiscycie na najlepszego sportowca Polski. Założyciel klubu sportowego KS Cios-Adamek w Gilowicach.

Jest pierwszym Polakiem, który zdobył "Muhammad Ali Giant Athlete Award", nagrodę imienia Muhammada Ali za wybitne osiągnięcia sportowe i postawę poza ringiem, a także The Ring championship belt − pas mistrzowski magazynu The Ring[1].Boksem zainteresował się w czwartej klasie szkoły podstawowej. W wieku dwunastu lat rozpoczął treningi w sekcji bokserskiej klubu Góral Żywiec. Pierwszymi jego trenerami byli Stefan Gawron i Stanisław Orlicki, którzy wychowali m.in. takich bokserów jak Wiesław Małyszko (olimpijczyk z Barcelony), czy bracia Mizia.

W 1992 roku Adamek przeszedł do GKS Jastrzębie, gdzie trenował pod okiem Kazimierza Rochalskiego. Później trafił do Concordii Knurów, szkolony przez Zbigniewa Kickę (pierwszego polskiego medalistę mistrzostw świata, zdobywcę brązu w 1974 r. w Hawanie w wadze półśredniej).

Po osiągnięciu pierwszych sukcesów na ringu został powołany do kadry, gdzie indywidualne treningi prowadził z nim Janusz Gortat (dwukrotny medalista olimpijski w wadze półciężkiej).

Pierwszy tytuł mistrza Polski seniorów Adamek zdobył w 1995 roku – w wadze średniej, mając niespełna 19 lat. W 1996 wywalczył ponownie mistrzostwo Polski w wadze średniej, a w 1997 wicemistrzostwo w wadze półciężkiej.

W 1997 roku uczestniczył w mistrzostwach świata w Budapeszcie.

W 1998 roku jako jedyny z Polaków stanął na podium mistrzostw Europy w Mińsku, zdobywając brązowy medal – w wadze półciężkiej. W półfinale turnieju przegrał z Rosjaninem Aleksandrem Lebziakiem (mistrzem świata z 1997 i mistrzem olimpijskim z 2000), późniejszym szkoleniowcem "Sbornej".

W sumie w boksie amatorskim Adamek stoczył 120 walk, z tego 108 wygrywając[2].W 1999 roku zrezygnował z przygotowań do Olimpiady w Sydney i zdecydował o przejściu na zawodowstwo. Podpisał profesjonalny kontrakt z grupą Andrzeja Gmitruka – Boxing Europe, a jego pierwszym promotorem został Brytyjczyk cypryjskiego pochodzenia – Panos Eliades, prowadzący wcześniej m.in. Lennoxa Lewisa.

Pierwsze swoje zawodowe walki stoczył w Anglii w 1999 roku, kolejno w Manchesterze i Londynie[3]. W debiucie rywalem Polaka był reprezentant Republiki Południowej Afryki – Israel Khumalo. Adamek wygrał pewnie, przez nokaut w pierwszej rundzie.

Pierwszym trudnym przeciwnikiem okazał się Sycylijczyk z belgijskim paszportem – Rudi Lupo, z którym Polak rozegrał zwycięski pojedynek w 2001 roku o tytuł interkontynentalny mało znanej organizacji IBC. Była to pierwsza potyczka, której nie udało się zakończyć przed czasem (wcześniejszych dziesięciu rywali zostało znokautowanych).

W 2002 roku promotorem Adamka został Norweg Steffen Tangstad (szef firmy Modern Sports And Events, były mistrz Europy zawodowców wagi ciężkiej).

18 października 2002 roku Adamek wywalczył w Kozienicach tytuł Międzynarodowego Mistrza Polski, pokonując na punkty pięściarza z USA Clarka Laverne.

4 października 2003 roku po zwycięstwie z Amerykaninem – Edem Daltonem (nokaut w drugiej rundzie), zdobył mistrzostwo interkontynentalne federacji IBF, a 17 kwietnia 2004 roku po zwycięstwie z Rosjaninem – Gabraiłem Gabraiłowem (nokaut w piątej rundzie), mistrzostwo interkontynentalne federacji WBO. Po walce trener i menedżer Adamka, Andrzej Gmitruk skomentował: Tomek był znakomicie przygotowany i zdecydowanie pokonał rywala. Rosyjski pięściarz był trzykrotnie liczony: w pierwszej, trzeciej i piątej rundzie.

We wrześniu 2004 r. Adamek podpisał kontrakt z promotorem Donem Kingiem, wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Rozpoczął treningi w chicagowskim Windy City Gym u boku Gołoty, pod okiem jego trenera Sama Colonny.

Dwa miesiące później – w listopadzie 2004 roku – Adamek dostał propozycję walki o wakujący pas mistrzowski federacji WBC po Antonio Tarverze (Tarver został pozbawiony pasa mistrza świata, gdyż zamiast obowiązkowej obrony z pierwszym pretendentem federacji WBC – Paulem Briggsem, wybrał walkę z Glenem Johnsonem – mistrzem federacji IBF).Walka o tytuł mistrza świata federacji WBC[edytuj]
Sędzia ringowy
Timothy Adams
Punktacja sędziowska
John Keane: 117-113
John McCarthy: 115-113
Nobuaki Uratani: 114-114

21 maja 2005 roku Adamek przystąpił do walki z Australijczykiem Paulem Briggsem o pas mistrza świata WBC. Wchodzącego do hali United Center w Chicago Polaka przywitało ponad 20 tys. osób oraz setki biało-czerwonych flag (po raz pierwszy przy dźwiękach utworu Funky Polaka – "Pamiętaj" [Nie zapomnij skąd tutaj przybyłeś, nie zapomnij gdzie się urodziłeś...]). Po 12 rundach walki, stosunkiem głosów dwa do remisu, sędziowie uznali za zwycięzcę polskiego pięściarza. Tym samym Adamek jako pierwszy Polak w historii wywalczył mistrzostwo świata federacji WBC (World Boxing Council) w kategorii półciężkiej. Zwycięstwo przypłacił ponownym złamaniem nosa. Adamek przystąpił do potyczki z niezaleczonym pękniętym nosem (cztery tygodnie przed walką złamał go na sparingu, przez co w znacznym stopniu zakłócony został tok przygotowań). W drugiej rundzie Briggs złamał nos Polakowi ponownie, jednak ten zdołał mimo tego wygrać walkę.już narka

adam małyszb narciasz

Adam Henryk Małysz (ur. 3 grudnia 1977 roku w Wiśle) – polski skoczek narciarski, multimedalista olimpijski, najbardziej utytułowany skoczek w historii indywidualnych konkursów mistrzostw świata w skokach narciarskich.

Czterokrotny medalista olimpijski, czterokrotny indywidualny mistrz świata, czterokrotny (w tym trzykrotny z rzędu) zdobywca Pucharu Świata, triumfator Turnieju Czterech Skoczni, trzykrotny zwycięzca Turnieju Nordyckiego, trzykrotny triumfator Letniego Grand Prix, zwycięzca Turnieju Czterech Narodów, zdobywca Pucharu KOP, dwudziestojednokrotny zimowy mistrz Polski[22], osiemnastokrotny letni mistrz Polski, rekordzista Polski (230,5 m) i były współrekordzista świata w długości skoku narciarskiego (225 m). Jako pierwszy skoczek narciarski w historii przekroczył granicę 100 oddanych skoków na odległość powyżej 200 m.[potrzebne źródło] Czterokrotnie wybierany najlepszym sportowcem Polski. 3 marca 2011 zapowiedział koniec sportowej kariery po zakończeniu sezonu Pucharu Świata. 26 marca 2011 o godzinie 19:12 podczas benefisu Skoki do Celu w Zakopanem oddał ostatni skok w zawodowej karierze. Odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej za wybitne osiągnięcia sportowe Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim OOP i Krzyżem Oficerskim OOP[23][24][25]. Honorowy obywatel miasta Zakopanego.Narciarskie tradycje były w rodzinie Małysza od dawna. Jego pradziadek miał własną skocznię, na której beskidzcy zawodnicy osiągali odległości w granicach pięćdziesięciu metrów. Ojciec był kierowcą w Klubie Sportowym Wisła, a wuj – Jan Szturc, najpierw znanym skoczkiem, a po zakończeniu kariery – trenerem klubowym. Właśnie za namową ojca i wuja w wieku sześciu lat rozpoczął treningi narciarskie[26].W styczniu 1993, w wieku 15 lat zadebiutował w Pucharze Świata w kombinacji norweskiej (razem z Łukaszem Kruczkiem), zajmując dalekie miejsce. W tym samym roku, jako junior młodszy został jednak brązowym medalistą mistrzostw Polski juniorów w skokach, a rok później – jeszcze jako junior – mistrzem kraju seniorów na Średniej Krokwi i wicemistrzem na Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Zdobył także wicemistrzostwo Polski juniorów w kombinacji.Jesienią 1994 r. – pod wpływem sugestii trenera Szturca – zdecydował się zarzucić kombinację norweską i poświęcić się tylko skokom narciarskim. W tym samym roku trafił do kadry narodowej polskich skoczków, prowadzonej wówczas przez Czecha Pavla Mikeskę.Pierwszy występ Adama Małysza w Pucharze Świata miał miejsce 4 stycznia 1995 roku na Bergisel w Innsbrucku. Podczas tego konkursu zajął 17. miejsce, co dało mu pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji. W tym samym sezonie jeszcze cztery razy zajął miejsca w czołowej trzydziestce konkursu PŚ. 14 stycznia 1995 r. w Engelbergu zajął 27. lokatę, dzięki czemu zdobył cztery punkty do klasyfikacji. Podczas konkursu na Lugnet w Falun (4 lutego 1995) został sklasyfikowany na 23. miejscu. Dzień później na tej samej skoczni był 28. W sezonie 1994/1995 po raz ostatni punktował 12 lutego 1995 r. na Holmenkollbakken w Oslo, gdzie był 20. W łącznej klasyfikacji Adam Małysz uplasował się na 51. miejscu z dorobkiem 40 punktów.Nara pa wiktoria kesterke

owczarek niemiecki

Owczarek niemiecki – jedna z ras psów należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.Kiedy w Europie Środkowej rozwinął się ruch kynologiczny, a jednocześnie rozwój miast pociągnął za sobą wzrost przestępczości, zrodziło się zainteresowanie psem służbowym. W Niemczech utworzono związek, którego celem było popieranie hodowli psów owczarskich, w których widziano dobry materiał na psa służbowego dla wojska i policji. Związek ten nazywał się Phylax.

Po ośmiu latach działalności Phylaksu powstał nowy związek, utworzony przez rotmistrza Maxa von Stephanitza 3 kwietnia 1899 roku. Kiedy von Stephanitz wraz ze swoim przyjacielem Arturem Mayerem był w Karlsruhe na wielkiej ogólnokrajowej wystawie hodowlanej, ich uwagę zwrócił jeden z prezentowanych na tej wystawie psów. Był to pracujący owczarek w typie pierwotnym, silny, wytrzymały i sprężysty. Pies nazywał się Hektor Linksrhein i stał się nowym nabytkiem von Stephanitza do jego psiarni w Grafrath. Hodowca nadał mu nowe imię Horand von Grafrath i zarejestrował go pod numerem 1 w księdze hodowlanej owczarków niemieckich.

Właściciel psa opisał go słowami: "Horand ucieleśniał dla entuzjastów rasy spełnienie ich najdroższych marzeń. Był to pies, jak na te czasy, duży (61 cm), o potężnej budowie, pięknych liniach i szlachetnej głowie. Był silny i sprężysty, jak stalowy drut. Jego wspaniałej budowie odpowiadał charakter. Horand był cudowny w posłusznej wierności dla swego pana, był prostolinijny i szczery. Miał naturę gentlemana, połączoną z nieograniczoną pasją życia i pracy. Mimo że nie przeszedł gruntownej tresury w młodym wieku, był przy boku swego pana uważny na jego najmniejsze skinienie. Pozostawiony sam sobie, stawał się skończonym rozrabiaką i niepoprawnym prowokatorem bójek. Zawsze dobrze usposobiony wobec spokojnych ludzi, nieufny, ale nieulękły wobec obcych, uwielbiał dzieci. Jego błędy w zachowaniu były wadami wychowania, nigdy skłonnościami charakteru. Horand cierpiał po prostu na nadmiar niespożytej energii, był szczęśliwy i wniebowzięty, kiedy ktoś się nim zajął – był wtedy najszczęśliwszym z psów."

Max von Stephanitz swoje założenia hodowlane oraz doświadczenia związane z tym przedsięwzięciem opisał w monografii Der Deutsche Schäferhund in Wort und Bild.

Od chwili odkrycia Horanda, von Stephanitz i jego współpracownicy rozpoczęli poszukiwanie suk, w których występowały elementy zbliżone do Horanda, aby rozpowszechnić jego typ. Wstępnie selekcjonowano szczenięta tuż po urodzeniu, a końcowa selekcja następowała w wieku, kiedy ich charakter, temperament i budowa mogły być ostatecznie zakwalifikowane.

Hodowlę owczarka niemieckiego budowano na Horandzie i jego potomkach, stosując inbred i ostrą selekcję potomstwa. Nowa krew do chowu wsobnego była wprowadzana przez suki, zawsze jednak pochodzące z użytkowych gniazd pasterskich. W wyniku chowu krewniaczego i upodobań niektórych hodowców do dużych psów, hodowla owczarka przybrała w pierwszym ćwierćwieczu XX stulecia nie taki kierunek, jaki obrali założyciele rasy. Około 1925 roku psy tej rasy, jako całość, stały się wysokie, kwadratowe i niezgrabne, brak im było cech, które były wymagane przez Stephanitza jako ideał. Notowano ponadto coraz więcej wad charakteru oraz mnożyły się braki w uzębieniu. W roku 1922 Max von Stephanitz wprowadził system regularnych przeglądów licencyjnych, na których analizowano i przeprowadzano surową krytykę, każdego kandydującego do rozpłodu psa, z dokładnym opisem i poleceniem, jak go hodować.

W roku 1925 odbyła się we Frankfurcie nad Menem wystawa, na której poddano surowej ocenie owczarki i wyselekcjonowano osobniki, mające mieć od tej pory najsilniejszy wpływ na kształtowanie rasy według założeń von Stephanitza. Zwycięzcą wystawy został pies Klodo von Boxberg.Proporcjonalna do wielkości tułowia (długość około 40% wysokości w kłębie). Sucha o umiarkowanej szerokości między uszami. Długość mózgowioczaszki równa się około 50% całej długości głowy, szerokość mózgoczaszki u psa nieco większa, a u suki nieco mniejsza niż jej długość. Czaszka widziana z góry stopniowo i równomiernie zwęża się od uszu ku wierzchołkowi nosa. Czoło nieznaczne wypukłe ze słabo widoczną bruzdą. Krawędź czołowa słabo zaznaczona ukośnym przejściem od czoła do grzbietu nosa. Kufa mocna, długa, sucha. Grzbiet nosa jest prosty o linii prawie równoległej do przedłużonej linii czoła. Policzki lekko zaokrąglone, nie wystające. Szczęki i żuchwa silnie rozwinięte. Wargi suche, dobrze przylegające. Uzębienie mocne i pełne (42 zęby: 20 w szczęce i 22 w żuchwie). Zgryz nożycowy z dobrze przylegającymi do siebie siekaczami szczęki i żuchwy. Oczy są średniej wielkości w kształcie migdału, osadzone lekko skośnie, nie wyłupiaste, o barwie dostosowanej do umaszczenia, możliwie ciemne. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone, szersze u nasady, stojące, prosto trzymane, ostro zakończone, z małżowiną skierowaną do przodu[1]
Szata i umaszczenie[edytuj]

Umaszczenie najczęściej spotykane u owczarków niemieckich to czarne podpalane, czarne z rudym, brązowym, czerwonym, płowym lub jasnoszarym podpalaniem, czaprakowate wilczaste, żelaziste, od jasnoszarego do ciemnoszarego, czerwonożółte, czerwonobrązowe z siodłem, czaprakowate, wilczaste, ciemno-wilczaste; jednolite bądź z regularnymi czerwonobrązowymi do białoszarych oznakami, mała biała plamka na piersi i palcach lub bardzo jasne umaszczenie wewnętrznej strony nóg dopuszczalne, choć niepożądane. Dopuszczalne jest także umaszczenie całkowicie czarne.

Maść szczeniaka można ustalić ostatecznie dopiero po zmianie okrywy pierwotnej na wtórną, po zakończeniu porostu włosów pokrywowych. U owczarków długowłosych zdarza się maść blue sable (niebieska podpalana). Wykluczone z hodowli są też osobniki białe (albinosy) lub kremowe, choć są uznawane w klubach ras. Istnieją także owczarki niemieckie szorstkowłose, również nie uznawane przez FCI.

Szata składa się z sierści podwójnej, z podszerstkiem. Włos okrywowy jest prosty, gęsty, twardy i mocno przylegający. Podszerstek obfity i miękki. Na głowie, przedniej stronie nóg i łapach włos dość krótki. Na szyi, zadzie, tylnych partiach nóg włos dłuższy, bardziej obfity i gęsty. Owczarek niemiecki linieje 2 razy w roku.
Zachowanie i charakter[edytuj]

Owczarki niemieckie cechuje wysoki stopień posłuszeństwa oraz zdolność do szybkiego uczenia. Są lojalne, odważne, przywiązane do rodziny, odporne na warunki atmosferyczne. Rasa charakteryzuje się inteligencją i bystrością. Są to również psy wierne i towarzyskie.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Przeciętna długość życia psów tej rasy to ok. 13 lat. Spotykanymi schorzeniami u owczarków niemieckich są:

dysplazja stawów biodrowych
przerost gruczołu krokowego (prostata)
zmiany alergiczne
dysplazja stawów łokciowych
gnilec
psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka.
enostoza - młodzieńcze zapalenie kości.

Popularność[edytuj]

rottweiler

Rottweiler – jedna z ras psów, zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym.Rottweiler jest to rasa psów wykorzystywana dawniej do pilnowania obozów rzymskich w podbitej przez nich Germanii. Psy te pilnowały bydła stanowiącego zapasy żywieniowe legionów oraz ciągnęły ciężkie zaprzęgi z żywnością i amunicją. Wygląd rottweilerów ewoluował – przedtem były to psy lekkie i smukłe z długimi "haczykowatymi" ogonami[potrzebne źródło], na przestrzeni lat przybrały na masie i ich dzisiejszy wygląd wymogły nowe sposoby jego wykorzystania – rasa ta chętnie współpracuje z człowiekiem i często wykorzystywana była do ciężkich prac.

Niemiecki kynolog R. Streble zalicza rottweilera do gładkowłosych psów zaganiających, wywodzących się z linii psów bawarskich o celtyckim rodowodzie. Kolebką tej rasy są ziemie niemieckie, a dokładniej Szwabia. Pierwszy Klub Hodowców Rottweilera założono 13 stycznia 1907, a trzy miesiące później Południowoniemiecki Klub Rottweilera. W 1921 roku wszystkie te stowarzyszenia połączyły się, tworząc Ogólnoniemiecki Klub Rottweilera.
Wzorzec opisuje rottweilera jako psa średniego do dużego wzrostu, średniej wagi. Jest on harmonijnie zbudowany, przysadzisty i potężny. Sprawia wrażenie silnego, wytrzymałego i zwinnego. Głowę ma dość masywną, czaszkę średniej długości, stop dobrze zaznaczony. Czoło lekko wypukłe, część potyliczną wyraźnie rozwiniętą. Szczęki mocne i szerokie, wargi nie obwisłe. Owalne, ciemnobrązowe oczy. Uszy średniej wielkości, wysoko osadzone i szeroko rozstawione. Szyja jest mocna, lekko łukowata. Klatka piersiowa szeroka, potężnie umięśniona. Grzbiet mocny, prosty i zwarty. Zad szeroki, lekko zaokrąglony. Ogon zwykle obcinany na wysokości pierwszego lub drugiego kręgu. W krajach, gdzie kopiowanie jest prawnie zabronione, ogon jest noszony lekko zakręcony ku górze. Kończyny są proste i dobrze umięśnione. Szata składa się z włosów okrywowych, średniej długości, twardych w dotyku i podszerstka. Umaszczenie jest zawsze czarne, podpalane w ściśle określonych miejscach: na policzkach, nad oczami, pod szyją i na spodniej stronie klatki piersiowej, pod nasadą ogona i na kończynach.Rottweiler ma krótką sierść, więc wymaga zwiększonej częstotliwości zabiegów pielęgnacyjnych tylko w okresie linienia. Dieta psów tej rasy powinna być odpowiednio dobrana i bogata w białko. Żywność zaleca się podawać rozdzieloną i po wysiłku fizycznym.

Podobnie jak u większości psów ras dużych może występować dysplazja stawów biodrowych, jak również dysplazja stawów łokciowych. Ich budowa wpływa również na zwiększenie ryzyka wystąpienia skrętu żołądka. Mają też skłonność do występowania różnych alergii i chorób nowotworowych.Według wzorca jest to pies o zrównoważonej psychice, wymagający odpowiedniego i konsekwentnego podejścia. Pewność siebie jest główną cechą charakteru tej rasy, podobnie jak upór, samodzielność czy skłonność do dominacji (ujawnia się to szczególnie u samców). Rottweiler potrzebuje sporej dawki codziennego ruchu.

huski seberyjski

Husky syberyjski – jedna z ras psów, należąca do grupy – szpiców i psów w typie Rasa ta jest rasą pierwotną, pochodzącą z rejonu Kołymy w północnej Syberii. Hodowana tam przez pionierów w hodowli psów zaprzęgowych – Czukczów oraz Kamczadalów, Koriaków i Jukagirów. Około pół miliona lat temu wiele paleoazjatyckich, prymitywnych plemion zamieszkiwało te tereny, gdy były one cieplejszym i bardziej przyjaznym terenem łowieckim. Ludzie zdobywali tam pożywienie polując, w czym pomagały im psy myśliwskie. Każda grupa stworzyła własny typ psa w zależności od wymagań łowieckich, ukształtowania terenu, występujących temperatur czy grubości pokrywy śnieżnej.

Czukcze żyli na półwyspie rozciągającym się z Syberii w kierunku Alaski. Około 3000 lat temu klimat uległ znacznemu ochłodzeniu, toteż Czukcze zaczęli wykorzystywać psy do ciągnięcia sań. Lud ten żył w stałych osadach, w głębi lądu i aby polować musiał przemierzać duże odległości. Ideałem psa było niewielkie zwierzę, które potrzebowało mało pokarmu, ale było na tyle silne, aby ciągnąć upolowaną zdobycz z umiarkowaną prędkością na długich dystansach. Kiedy zaistniała potrzeba przewiezienia cięższego ładunku, pożyczano psy od sąsiadów i zamiast 6-8 zaprzęgano 16 lub 18. Wszystkie samce, oprócz najlepszych, prowadzących zaprzęgi, kastrowano. Zabieg ten miał na celu nie tylko ukrócenie zbędnych kojarzeń, ale pomagał psom w utrzymaniu tłuszczu na ciele. Czukockie zaprzęgi liczące 20 psów potrafiły podobno przebyć w ciągu 6 godzin odległość 120 km i ciągnąć ciężar około 600 kg. Były one często używane przez Rosjan do transportu pasażerów i poczty. Pokonywały wówczas 160-180 km dziennie w szybkim tempie. Słowo „husky” znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie syberian husky[potrzebne źródło].

Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu „All Alaska Sweepstake” na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem „syberyjski szczur”. Zaprzęg owych „szczurów”, prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw psów tej rasy. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu John Johnson ze swym zaprzęgiem husky uzyskał rekordowy czas 74 h. 14 min. 39 sek., pobity dopiero niedawno, w 1983 r. W latach 1915, 1916 i 1917 wygrywał słynny zaprzęg husky Leonarda Seppali.

Psy Seppali dały początek hodowli tej rasy na kontynencie amerykańskim gdzie jako szybkie i wytrzymałe prędko zyskały sławę i uznanie. Rozwój hodowli doprowadził do zarejestrowania rasy przez „Amerykański Kennel Club”. Krzyżówki z miejscowymi psami doprowadziły do uzyskania typu uniwersalnego. Psów używano nie tylko w sporcie, ale również w pracy – do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty.

Norweski badacz Roald Amundsen (1872- 1928), planując ekspedycję naukową z Alaski na Biegun Północny, wybrał do transportu sprzętu właśnie husky. Niestety, wybuch I wojny pokrzyżował plany ekspedycji, a sprowadzone przez Amundsena psy rozpowszechniły się po Kanadzie i USA. Kiedy w latach 1950-1960 rozkwitła hodowla husky w Ameryce Północnej przywieziono pierwsze egzemplarze tych psów do Europy. Popularność oraz liczebność psów rasy siberian husky w Europie znacznie wzrosła wraz z rozwojem sportu zaprzęgowego.ierwotnym, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów zaprzęgowych.Współcześnie husky syberyjski jest wykorzystywany, tak jak i dawniej, jako pies zaprzęgowy, także jako pies rodzinny.Siberian husky to pies silny umiarkowanie, zwarty, o sportowej sylwetce formatu skróconego prostokąta. Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów P1.
Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.

U husky spotykana jest różnobarwność tęczówek (heterochromia iridis).
Klasyczne błękitne oczy

Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są osadzone lekko skośnie. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.
Kościec: mocny, ale nie ciężki.
Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w mosznie, oraz wszystko co odbiega od oficjalnego wzorca.

Wysokość 53 - 60 cm (psy),
51 - 56 cm (suki)Sydney girl.JPG
Sydney girl.JPG

Masa 20 - 27 kg (psy),
16 - 22 kg (suk Sydney girl.JPG
Sydney girl.JPG

sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym – rasa psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera w podsekcji sznaucery.
głowa: oglądana ze wszystkich stron powinna być prostokątna, długa, szlachetna w wyrazie

oczy: ciemnej barwy, owalne

uszy: wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)

tułów: zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Kłąb mocny, wyraźnie zaznaczony, powinien łagodnie przechodzić w płynną i prostą linię grzbietu. Front z wyraźnie zaznaczonym przedpiersiem

ogon: osadzony wysoko (dawniej kopiowany)
Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.

Wysokość 65 - 70 cm (psy),
60 - 65 cm (suki)
Masa 35 - 45 kg

WRESTLING - John Morrison

John Morrison , gwiazda Rocka . Wcześniej występował jako Johny Nitro w federcji przed WWF :)WCW) . na początku występował jako taka gwiazda lecz potem poznał Miza i wszystko się zmieniło zdobył znim pasy i wgl . Uwielbia dobrą zabawe i ryzyko najczęściej znany jest z takich akcjach jak Starship Pain . W 2010 roku pokazał że potrafi nieco parkour , nieco to mało powiedziane na Wrestlemanii 26 walczył z Mizem i Big Showem w Tag Teamie z R-Truthem , z którym pokłucił się z powodu walki na Extreme Rules w której wystąpić Miał Truth lecz John zajął jego miejsce w Steel Cage Matchu na Extreme Rules powrócił na trzygodzinnym WWE All Stars Night gdzie niby został zaatakowany przez kogoś , ale prawdopodobnie stał za tym TRUTH ..... !!
Kooooomentować

Foxterier Szorsktowłosy

Foksterier szorstkowłosy – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych
:
Po odpowiednim i cierpliwym szkoleniu foksterier może stać się psem posłusznym i zrównoważonym. Jest to pies ruchliwy, wesoły, ciekawski, o bardzo żwawym temperamencie. Często pies jednego właściciela.
Okrywa włosowa szorstkowłosych wymaga trymowania. Na nogach i brodzie sierści nie trymuje się, jedynie wyrównuje. Na grzbiecie powinna mieć długość 3-3,5 cm , na bokach i po obu bokach szyi 1-1,5 cm, a na głowie i uszach sierść powinna mieć tylko kilka milimetrów długości. Przejścia w trymowaniu między poszczególnymi częściami ciała powinny być łagodne, mało widoczne. Ze względu na to, że sierść na różnych częściach ciała przyrasta z różną intensywnością, trymowanie poszczególnych części ciała powinno być przeprowadzane stopniowo. Jest to rasa wymagająca wiele ruchu na świeżym powietrzu.

Wysokość	max. 39 cm
Masa	6,7-8,15 kg

Chyba już wszytko o nich wiecie dziękuje zapraszam do komentowania !! piszcie na xacie lub w komentach