omasz Adamek (ur. 1 grudnia 1976 r. w Żywcu) – polski pięściarz, były zawodowy mistrz świata organizacji IBF i IBO w kategorii juniorciężkiej oraz WBC w kategorii półciężkiej, medalista mistrzostw Europy amatorów, międzynarodowy mistrz Polski. Zdobywca 2. miejsca w 2005 i 4. w 2006 roku w plebiscycie na najlepszego sportowca Polski. Założyciel klubu sportowego KS Cios-Adamek w Gilowicach.
Jest pierwszym Polakiem, który zdobył "Muhammad Ali Giant Athlete Award", nagrodę imienia Muhammada Ali za wybitne osiągnięcia sportowe i postawę poza ringiem, a także The Ring championship belt − pas mistrzowski magazynu The Ring[1].Boksem zainteresował się w czwartej klasie szkoły podstawowej. W wieku dwunastu lat rozpoczął treningi w sekcji bokserskiej klubu Góral Żywiec. Pierwszymi jego trenerami byli Stefan Gawron i Stanisław Orlicki, którzy wychowali m.in. takich bokserów jak Wiesław Małyszko (olimpijczyk z Barcelony), czy bracia Mizia.
W 1992 roku Adamek przeszedł do GKS Jastrzębie, gdzie trenował pod okiem Kazimierza Rochalskiego. Później trafił do Concordii Knurów, szkolony przez Zbigniewa Kickę (pierwszego polskiego medalistę mistrzostw świata, zdobywcę brązu w 1974 r. w Hawanie w wadze półśredniej).
Po osiągnięciu pierwszych sukcesów na ringu został powołany do kadry, gdzie indywidualne treningi prowadził z nim Janusz Gortat (dwukrotny medalista olimpijski w wadze półciężkiej).
Pierwszy tytuł mistrza Polski seniorów Adamek zdobył w 1995 roku – w wadze średniej, mając niespełna 19 lat. W 1996 wywalczył ponownie mistrzostwo Polski w wadze średniej, a w 1997 wicemistrzostwo w wadze półciężkiej.
W 1997 roku uczestniczył w mistrzostwach świata w Budapeszcie.
W 1998 roku jako jedyny z Polaków stanął na podium mistrzostw Europy w Mińsku, zdobywając brązowy medal – w wadze półciężkiej. W półfinale turnieju przegrał z Rosjaninem Aleksandrem Lebziakiem (mistrzem świata z 1997 i mistrzem olimpijskim z 2000), późniejszym szkoleniowcem "Sbornej".
W sumie w boksie amatorskim Adamek stoczył 120 walk, z tego 108 wygrywając[2].W 1999 roku zrezygnował z przygotowań do Olimpiady w Sydney i zdecydował o przejściu na zawodowstwo. Podpisał profesjonalny kontrakt z grupą Andrzeja Gmitruka – Boxing Europe, a jego pierwszym promotorem został Brytyjczyk cypryjskiego pochodzenia – Panos Eliades, prowadzący wcześniej m.in. Lennoxa Lewisa.
Pierwsze swoje zawodowe walki stoczył w Anglii w 1999 roku, kolejno w Manchesterze i Londynie[3]. W debiucie rywalem Polaka był reprezentant Republiki Południowej Afryki – Israel Khumalo. Adamek wygrał pewnie, przez nokaut w pierwszej rundzie.
Pierwszym trudnym przeciwnikiem okazał się Sycylijczyk z belgijskim paszportem – Rudi Lupo, z którym Polak rozegrał zwycięski pojedynek w 2001 roku o tytuł interkontynentalny mało znanej organizacji IBC. Była to pierwsza potyczka, której nie udało się zakończyć przed czasem (wcześniejszych dziesięciu rywali zostało znokautowanych).
W 2002 roku promotorem Adamka został Norweg Steffen Tangstad (szef firmy Modern Sports And Events, były mistrz Europy zawodowców wagi ciężkiej).
18 października 2002 roku Adamek wywalczył w Kozienicach tytuł Międzynarodowego Mistrza Polski, pokonując na punkty pięściarza z USA Clarka Laverne.
4 października 2003 roku po zwycięstwie z Amerykaninem – Edem Daltonem (nokaut w drugiej rundzie), zdobył mistrzostwo interkontynentalne federacji IBF, a 17 kwietnia 2004 roku po zwycięstwie z Rosjaninem – Gabraiłem Gabraiłowem (nokaut w piątej rundzie), mistrzostwo interkontynentalne federacji WBO. Po walce trener i menedżer Adamka, Andrzej Gmitruk skomentował: Tomek był znakomicie przygotowany i zdecydowanie pokonał rywala. Rosyjski pięściarz był trzykrotnie liczony: w pierwszej, trzeciej i piątej rundzie.
We wrześniu 2004 r. Adamek podpisał kontrakt z promotorem Donem Kingiem, wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Rozpoczął treningi w chicagowskim Windy City Gym u boku Gołoty, pod okiem jego trenera Sama Colonny.
Dwa miesiące później – w listopadzie 2004 roku – Adamek dostał propozycję walki o wakujący pas mistrzowski federacji WBC po Antonio Tarverze (Tarver został pozbawiony pasa mistrza świata, gdyż zamiast obowiązkowej obrony z pierwszym pretendentem federacji WBC – Paulem Briggsem, wybrał walkę z Glenem Johnsonem – mistrzem federacji IBF).Walka o tytuł mistrza świata federacji WBC[edytuj]
Sędzia ringowy
Timothy Adams
Punktacja sędziowska
John Keane: 117-113
John McCarthy: 115-113
Nobuaki Uratani: 114-114
21 maja 2005 roku Adamek przystąpił do walki z Australijczykiem Paulem Briggsem o pas mistrza świata WBC. Wchodzącego do hali United Center w Chicago Polaka przywitało ponad 20 tys. osób oraz setki biało-czerwonych flag (po raz pierwszy przy dźwiękach utworu Funky Polaka – "Pamiętaj" [Nie zapomnij skąd tutaj przybyłeś, nie zapomnij gdzie się urodziłeś...]). Po 12 rundach walki, stosunkiem głosów dwa do remisu, sędziowie uznali za zwycięzcę polskiego pięściarza. Tym samym Adamek jako pierwszy Polak w historii wywalczył mistrzostwo świata federacji WBC (World Boxing Council) w kategorii półciężkiej. Zwycięstwo przypłacił ponownym złamaniem nosa. Adamek przystąpił do potyczki z niezaleczonym pękniętym nosem (cztery tygodnie przed walką złamał go na sparingu, przez co w znacznym stopniu zakłócony został tok przygotowań). W drugiej rundzie Briggs złamał nos Polakowi ponownie, jednak ten zdołał mimo tego wygrać walkę.już narka
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz