sobota, 25 czerwca 2011

airedale terrier

Airedale terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnychRasa ta powstała w drugiej połowie XIX wieku. Początkowo nazywała się waterside terrier, później – bingley terrier, a w końcu zmieniono jej nazwę na obecną, pochodzącą od doliny rzeki Aire w hrabstwie Yorkshire. Dokładnie nie wiadomo jakich ras psów użyto podczas tworzenia airedale terrierów, ale najczęściej wymienia się: otterhounda, black and tan terriera, collie oraz wiele różnych ras terierów.
Zachowanie i charakter[edytuj]

Psa tej rasy cechuje łatwość uczenia się, duża inteligencja oraz wrodzone zamiłowanie do wody, umiejętność pływania, a nawet nurkowania. Ma wesołe usposobienie, zawsze skory do zabawy. Jest dobrym stróżem i obrońcą. Wymagana konsekwencja we wprowadzaniu nawyków żywieniowych – dorosłe psy często mają niepohamowany apetyt i zjadają drobne przedmioty znalezione na spacerze.
Użytkowość[edytuj]

Początkowo wykorzystywany podczas polowań na wydry, lecz dzięki swojej wszechstronności sprawdza się w różnych dziedzinach myślistwa. Przy swoim dużym wzroście nie może być jednak norowcem. Podczas obu wojen światowych pracował jako pies sanitarny i łącznościowy, teraz często używany w policji. Z racji spokojnego usposobienia (odziedziczonego prawdopodobnie po Collie) szkoli się je na przewodników dla niewidomych. Oprócz tego airedale terriery doskonale sprawdzają się w psich sportach, wymagających dużej zwinności i posłuszeństwa.
Budowa[edytuj]

Airedale terrier to pies długogłowy. Wielką sztuką w hodowli było uzyskanie tak długiej i wąskiej głowy, a jednocześnie tak solidnego kośćca. Airedale winien mieć grube, proste nogi, wspaniały korpus, głęboką klatkę piersiową i krótkie lędźwie. Winien być psem kwadratowym, ale o płynnej górnej linii szyi i tułowia (sylwetka jego nie może być rysowana samymi liniami prostymi). Winien mieć długą szyję, ale krótki grzbiet. Winien być mocny, ale jednocześnie nie za szeroki. Jego ogon musi być długi i prosty lub lekko wygięty, pionowo noszony – ale najważniejsze jest wysokie osadzenie. Ideałem jest, gdy ogon jakby "stoi na plecach", a za nim da się jeszcze zarysować zad.

Wymagane jest doskonałe ukątowanie kończyn oraz ich doskonały ruch. Airedale terrier prowadzi w akcji równoległe kończyny wyrzucając je daleko ku przodowi. Jego kłus jest rytmiczny i płynny, a krok odpowiednio długi, choć – jako terier – jest typowym galopenem. Uszy airedale t. nie mogą być ciężkie, "ogarowate", ale rażą także uszy zbyt lekkie, "foksterierowate". Są to małe trójkąty z wyraźną krawędzią załamania. Oczy są małe, ciemne i bystre.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Psy te nie gubią włosów, jednak potrzebują regularnego trymowania.
Bibliografia[edytuj]

wyżły niemieckima

Wyżeł – pies myśliwski charakteryzujący się stójką właściwą tylko tej grupie psów. Wyżły wywodzą się z półwyspu Iberyjskiego. Przeznaczone do polowań w polu suchym, wodzie i w lesie na ptactwo i zwierzynę drobną. Średniej wielkości: od 50 do 70 cm w kłębie. Dzielą się na wyżły brytyjskie (pointer, seter angielski, seter szkocki (gordon), seter irlandzki) i kontynentalne (wyżły francuskie, niemieckie, węgierskie, włoskie i inne). Umaszczenie dowolne, sierść od krótkiej przez szorstką do długiej – zależnie od wzorca uznanego przez FCI. W Polsce niezbyt popularne, zazwyczaj w rękach myśliwych. W latach siedemdziesiątych polski hodowca, Kazimierz Tarnowski rozpoczął próby stworzenia polskiej rasy wyżła. W założeniach Kazimierza Tarnowskiego rasa ta miała być bardziej wszechstronna od wyżła niemieckiego krótkowłosego. Psy miały być nieco mniejsze, co odpowiadałoby warunkom mieszkalnym myśliwych, oraz bardziej odporne na warunki atmosferyczne – szczególnie dla typowej zimy. Krótkowłose, o umaszczeniu ciemnobrązowym. Na przełomie lat 70. i 80. wyselekcjonowano kilka egzemplarzy typowych dla zgłoszonego wzorca. Pod względem wiatru, stójki i szybkości chodów psy te nie ustępowały najbardziej wszechstronnym z wyżłów, a ciętością je przewyższały. Ze względu na podeszły wiek i chorobę hodowcy plany nie zostały zakończone sukcesem.
Spis treści
[ukryj]

1 Rasy wyżłów
1.1 Sekcja I - wyżły kontynentalne
1.2 Sekcja 2 - wyżły brytyjskie i irlandzkie, setery
2 Linki zewnętrzne

Rasy wyżłów[edytuj]
Sekcja I - wyżły kontynentalne[edytuj]

1.1 W typie wyżła kontynentalnego

Dania
Gammel Dansk Hønsehund - 281 (Wyżeł duński)
Niemcy
wyżeł niemiecki krótkowłosy, Deutsch Kurzhaar - 119
wyżeł niemiecki szorstkowłosy, Deutsch Drahthaar - 98
wyżeł niemiecki ostrowłosy, Deutsch Stichelhaar - 232
Pudelpointer - 216
wyżeł weimarski, Weimaraner - 99

Wyżeł weimarski na agility
Wyżeł węgierski szorstkowłosy na śniegu
Czerwony seter irlandzki po kąpieli
Duży wyżeł ministerlandzki
Seter angielski
Pięciomiesięczny seter szkocki Gordon

krótkowłosy
długowłosy
Hiszpania
Perdiguero de Burgos - 90 (Wyżeł hiszpański z Burgos)
Francja
Braque de l'Ariège - 177
Braque d'Auvergne - 180
Braque Dupuy - 178
Braque du Bourbonnais - 179
Braque français, type Gascogne (grande taille) - 133 (Wyżeł gaskoński)
Braque français, type Pyrénées (petite taille) - 134 (Wyżeł pirenejski)
Braque Saint-Germain - 115
Epagneul Breton (Britanny spaniel)
Włochy
Bracco Italiano - 202 (Wyżeł włoski krótkowłosy)
biało-pomarańczowy
chestnut roan
Węgry
Drotzörü Magyar Vizsla - 239 (Wyżeł węgierski szorstkowłosy)
Rövidszörü Magyar Vizsla - 57 (Wyżeł węgierski krótkowłosy)
Portugalia
Perdigueiro Português - 187 (Wyżeł portugalski)

1.2 W typie spaniela

Niemcy
Kleiner Münsterländer - 102 (Mały wyżeł ministerlandzki)
Grosser Münsterländer - 118 (Duży wyżeł ministerlandzki)
Deutsch Langhaar - 117 (Wyżeł niemiecki długowłosy)
Francja
Epagneul bleu de Picardie - 106 (Niebieski spaniel pikardyjski)
Epagneul Breton - 95 (Spaniel bretoński, brittany)
biały i pomarańczowy
inne kolory
Epagneul français - 175 (Spaniel francuski)
Epagneul picard - 108 (Spaniel pikardyjski)
Epagneul de Pont-Audemer - 114
Holandia
Drentse Patrijshond - 224
Stabyhoun - 222 (Wyżeł fryzyjski)

1.3 W typie gryfona

Francja
Griffon d'arrêt à poil dur Korthals - 107 (Gryfon Kothalsa)
Griffon Boulet - 174
Włochy
Spinone italiano - 165 (Wyżeł włoski szorstkowłosy)
biało-pomarańczowy
chestnut roan
Czechy
Ceský Fousek - 245 (Czeski fousek)
Słowacja
Slovenský Hrubosrsty Stavac (Ohar) - 320 (Wyżeł słowacki szorstkowłosy)

Sekcja 2 - wyżły brytyjskie i irlandzkie, setery[edytuj]

2.1 Pointery

Wielka Brytania
English pointer - 1 (Pointer angielski)

2.2 Setery

Wielka Brytania
English Setter - 2 (Seter angielski)
Gordon Settter - 6 (Seter szkocki Gordon)
Irlandia
Irish Red Setter - 120 (Seter irlandzki)
Irish Red and White Setter - 330 (Seter irlandzki czerwono-biały)

Linki zewnętrzne[edytuj].Masa ciała 25-32kg.wysokość 58-66cm

pudel duży

Pudel duży - jedna z ras psów, należąca do grupy psów do towarzystwa, zaklasyfikowana do sekcji pudli.Słowo pudel w języku starogermańskim oznaczało kałużę, we Francji psy tego typu nazywano barbetami ze względu na ich kosmate brody. Z historii tej rasy wyłania się opinia dotycząca pochodzenia z Islandii, skąd sprowadzano na stary kontynent średniej wielkości psy zaganiające, krzyżowane następnie z psami myśliwskimi. W ten sposób otrzymywano osobniki o kosmatym włosie (czyli włosie pierwotnym dla pudla), który w związku z pełnionymi funkcjami przez te psy (dowodnymi) odpowiednio strzyżono. Nieprzypadkowo, w związku z tym faktem, klasyczne strzyżenie pudla najbardziej przypomina dawne przeznaczenie tych zwierząt.
Użytkowość[edytuj]

Pies wykorzystywany dawniej do polowań, głównie na ptactwo wodne, dziś pełni przeważnie funkcje reprezentacyjne. Istnieją pudle, które dobrze nadają się do pracy z chorymi i niepełnosprawnymi ludźmi. Fakt ten pozwala je uznać za rasę nie tylko reprezentacyjną, ale i pomocną w terapii chorych.
Temperament[edytuj]

W polowaniach ceniono jego zaciętość i upór. Są to psy towarzyskie.
Szata i umaszczenie[edytuj]

Dopuszcza się umaszczenie czarne, szare (srebrne), białe, brązowe, morelowe, od niedawna także uznawane są psy czerwone[potrzebne źródło], a w Stanach Zjednoczonych właściciele nie mają przeszkód w wystawianiu pudli np. o maści izabelowej.
Utrzymanie[edytuj]

Ze względu na specyfikę włosa u tej rasy (podszerstek wyrasta ponad włos okrywowy, zwija się przez to spiralnie lub tworzy kędziory), aby uzyskać pożądany wygląd konieczna jest regularna i staranna pielęgnacja.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka
Popularność[edytuj]

W Polsce jest to rasa mało popularna.żegna sie wiki kesterke.

jack russel terrier

Jack Russell terrier – jedna z ras psów należąca do grupy terierów w sekcji teriery krótkonożne uznana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI)[1].Rasa powstała z angielskiej rasy parson Jack Russell terrier, podzielonej w 2000 r. na dwie osobne rasy: wysokonożnego parsona i niskonożnego jacka. Obie odmiany były kształtowane przez tego samego człowieka – zapalonego myśliwego-pastora Johna Russella (zwanego Jackiem; ur. 1795, zm. 1883). Suka Trump była dla niego wzorem przyszłej rasy[2]. Nazwa parson Russell została ustalona przez American Kennel Club (AKC), zaś cała rasa Jack Russell terrier uformowała się już w Australii.
Wygląd[edytuj]
Budowa[edytuj]

Jack Russell terrier jest psem niewielkich rozmiarów o sylwetce średniej wielkości oraz zwinnej. Ogon jest osadzony wysoko, lędźwie są lekko łukowate. Żuchwa i szczęki tego teriera są mocne, zgryz nożycowy, trufla nosowa czarna, płytki stop, oczy w kształcie migdałów, a uszy – płatków róż i ściśle przylegające do głowy[3]. Skóra jest elastyczna i gruba; ciało nie jest ani delikatne, ani zbyt muskularne.
Mierzą od 25 do 30 cm[4]. Odmiana parson Russell terrier jest nieco wyższa, ze względu na dłuższe nogi (z reguły cięższy o ok. 1-1,5 kg).
Szata i umaszczenie[edytuj]

Sierść jest dominująco biała z niewielkimi znaczeniami brązowymi, rudobrązowymi lub czarnymi. Znaczone są głowa i nasada ogona. Występują również całkiem białe.
Szata musi być ostra. Ze względu na jej rodzaj występują odmiany:

krótkowłosa – włos krótki, przylegający
złamana – włos średniej długości, układający się w jednym kierunku, twardy – "dziczy"
szorstkowłosa – włos dosyć długi, ułożenie w różnych kierunkach.

Zachowanie i charakter[edytuj]

Jack Russell terrier jest psem wyjątkowo żywym, radosnym, czujnym, bezkompromisowym, lojalnym, aktywnym, niezwykle inteligentnym, asertywnym[5]. Jest psem skłonnym do nagłej ekscytacji i wykazywania uporu; ma silny instynkt łowiecki. Nie należy do grupy psów typowo agresywnych, gdyż pierwotnie był jednym z nielicznych terierów, których zadaniem podczas polowania nie było zabicie zwierzyny, lecz jedynie wypłoszenie jej z kryjówki[3]. Należy go wcześnie przyzwyczajać do innych psów, gdyż jako dorosły pies może być wobec nich nieprzyjazny. Posiada natomiast przyjazne usposobienie w stosunku do ludzi, szczególnie wobec starszych dzieci. Łatwo dostosowuje się do nowych sytuacji i odmiennych warunków życia, nie jest psem kapryśnym lub przesadnie wrażliwym. Podczas pracy na polowaniu charakteryzuje się odwagą, wytrwałością oraz zapalczywością. Zadania traktuje jak nowe wyzwania i realizuje je z zapalczywością. Atrakcją jest dla niego pościg za szybko poruszającym się celem, najlepiej małą piłką lub frisbee. Wymaga wiele ruchu, poświęconego czasu i uwagi swojego opiekuna, a także konsekwencji w układaniu i tresurze.
To rasa potrzebująca wysokiej aktywności ruchowej i umysłowej. Jack Russell nie jest psem dla każdego: nie jest odpowiedni dla osób stale zajętych pracą (nawet domową), bądź zmuszonych do zostawiania psa samego na dłużej i niedoświadczonych w wychowywaniu psów – w niewłaściwych rękach łatwo może stać się nieposłuszny. Jest doskonałym psem rodzinnym, lubi zabawy ze starszymi dziećmi[6][7], jednak nie toleruje bycia traktowanym jak zabawka lub w równie nieodpowiedni sposób[8]. Zabawa z małymi dziećmi powinna się odbywać pod kontrolą rodziców, gdyż pies ma skłonności do gwałtownego, szybkiego poruszania się. Idealny do domu z ogrodem, może dostosować się jednak też do mieszkania (wtedy jednak wymaga ćwiczeń i częstszych spacerów)[9]. Należy być ostrożnym na spacerach i nie spuszczać psa ze smyczy w pobliżu ulicy i samochodów, gdyż może rozpocząć pogoń. Jack Russell terriery najczęściej są czujne, lecz nie są nadmiernie szczekliwe: zazwyczaj szczekają gdy wyczuwają zagrożenie lub podczas zabawy.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj]

Psy tej rasy są mało wymagające w utrzymaniu i pielęgnacji. Pielęgnacja sierści gładkowłoskiego Jacka jest prosta i nie wymaga zbyt wiele czasu. Aby zachować psa w dobrej kondycji fizycznej na każde 5 cm wysokości powinien przypadać 1 kg masy ciała, czyli pies o wysokości 25 cm powinien ważyć maksymalnie 5 kg.
Jack Russelle są krzepkie i długowieczne; powinny być szczupłe i zwinne. Mogą żyć około 15 lat[10]. W przeciwieństwie do innych ras, rzadko chorują na choroby genetyczne, a grupa problemów zdrowotnych, które można przypisać tej rasie jest niewielka[11]. Jedną z takich chorób jest zwichnięcie rzepki kolanowej – nieleczona może prowadzić do artretyzmu. Badania wykazały, iż suki są na nią bardziej podatne. Kolejne to choroba Legga-Calvégo-Perthesa, choroba von Willebranda czy głuchota u psów całkowicie białych. Luksacja soczewki może pojawić się w ogólności u terierów w zaawansowanym wieku.
Użytkowość[edytuj]

Wykorzystywane jako psy myśliwskie w charakterze norowców pracujących w norach lisów (wypłaszających zwierzę z kryjówki)[12]. W Irlandii często używane są na wsi do tępienia szczurów i pilnowania obejścia. W tym kraju rozgrywane są także co roku zawody jack russelli w łapaniu szczurów w stodołach. Energiczność i wytrwałość, jakimi obdarzone są te psy, pozwala im na uczestnictwo w ćwiczeniach agility.
Popularność[edytuj]

Jack Russell terrier bardzo dużą popularnością cieszy się w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Australii. Jest dość popularny w Polsce. Najwięcej psów tej rasy można spotkać na zawodach jeździeckich lub w ośrodkach jeździeckich, gdyż powinien łatwo tolerować konie.
Ciekawostki[edytuj]

Psy rasy Jack Russell terrier pojawiły się w wielu produkcjach filmowych; rasa zawdzęcza swoją popularność m.in. filmowi Maska oraz jej kontynuacji Son of the mask[13]. Przedstawiciele rasy brały udział także w takich filmach jak Frasier, Karmazynowy przypływ, Mój przyjaciel, Skip, Detektyw bez pamięci (Clean Slate) czy amerykańskich serialach Frasier[14] i Wishbone. Postać tę przybierał również patronus Rona Weasleya w cyklu książek o Harrym Potterze. Przypuszcza się, że Krypto – pies Supermana, był również Jackiem[15].

Około 10-letni Jack Russell terrier o imieniu George pochodzący z Taranaki w Nowej Zelandii otrzymał wysokie międzynarodowe odznaczenie po tym jak stanął w obronie grupy piątki dzieci odnosząc ciężkie rany w walce z dwoma pit bull terrierami, która miała miejsce 29 kwietnia 2007. Obrażenia były tak poważne, iż podjęto decyzję o uśpieniu psa[16][17][18][19].

Suka Tillamook Cheddar rasy Jack Russell pochodząca ze Stanów Zjednoczonych jest jedną z najbardziej znanych na świecie zwierząt – malarzy. Odbyło się kilkanaście wystaw Tillie i miały miejsce w USA, Belgii, Holandii czy na Bermudach. Niektóre z jej prac sprzedano po 2 tysiące dolarów[20][21][22].

Właścicielami psa rasy Jack Russell są (lub byli), m.in.: Bette Midler, Karol (książę Walii), Serena Williams, Goldie Hawn, Mariah Carey, Paul McCartney, Charlotte Church, Rick Stein[23] czy belgijski aktor i komik Benoît Poelvoorde[24].

Bothie, samiec Jack Russell był jedynym na świecie psem, który dostał się zarówno na biegun północny i południowy. Podróż, która rozpoczęła się w 1979 i zakończyła w 1982, odbył ze swoimi właścicielami Ranulphem i Virginią Fiennes[25].

Sześcioletni Part-Ex, Jack Russell z zachodniej Walii, dostał się do księgi rekordów Guinnesa jako pies uprawiający sporty ekstremalne[26].

Przypisy

↑ Fédération Cynologique Internationale: Breeds nomenclature
↑ History of the Jack Russell Terrier (ang.)
↑ 3,0 3,1 Dorothea Penižek: Jack russell terrier. Poradnik opiekuna, Wydawnictwo RM. ISBN 978-83-7243-609-2
↑ JACK RUSSELL TERRIER : Standard officiel (fr.)
↑ D. Caroline Coile, Ph.D.: Jack Russell Terriers. A Complete Pet Owner's Maunal. Barron's, ISBN 0-7641-1048-9; ISBN 978-0-7641-1048-1
↑ Why Jack Russell Terriers are Great Family Pets (ang.)
↑ Jack Russell Terriers are Great Family Dogs (ang.)
↑ Jack Russell Terrier: Breed: Home
↑ Keeping A Jack Russell In An Apartment (ang.)
↑ dogtime.com (ang.)
↑ The Jack Russell Terrier Legendary fox hunter is vigorous, scrappy, and bold (ang.)
↑ L'histoire du Jack Russell Terrier (fr.)
↑ The Most Famous Dog Breed on Screen & TV...The Jack Russell Terrier
↑ Jack Russell Dogs in Movies
↑ Famous Jack Russells
↑ George the jack russell given top honour (ang.)
↑ Tiny terrier sacrifices its life to save five children from pitbulls
↑ Tiny Terrier Rescues 5 Children From Pit Bulls
↑ George the Jack Russell dies saving kids
↑ strona oficjalna Tillamook Cheddar
↑ The Sunday Times: Art goes to the dogs: conceptualist canine is rivalling Jackson Pollock
↑ Tillamook Cheddar: All Heart
↑ Famous Jack Russell Owners
↑ 24 heures: Benoît Poelvoorde ne manquera jamais de chien (fr.)
↑ Bothie the Polar Dog (ang.)

charty krótkowłose

Chart - pies używany do polowań. Do grupy chartów zalicza się psy o pewnej jednolitości budowy i cech charakteru. Podczas pogoni za zwierzyną psy te kierują się wzrokiem, a nie węchem.Charty były znane już w starożytności. Występowały w Azji, północnej Afryce i Europie. W przeszłości wykorzystywane głównie do polowań na zające, wilki, dropie. Obecnie w większości krajów polowania z chartami są zabronione. Dużą popularnością w krajach anglosaskich cieszą się wyścigi chartów na torze. Można spotkać się także z wyścigami na otwartej przestrzeni, tzw. coursingi. W wyścigach psy gonią sztucznego zająca.
Klasyfikacja chartów[edytuj]

Charty charakteryzują się smukłym, wydłużonym ciałem, delikatną głową, długimi kończynami oraz pojemną klatkę piersiową, której potrzebują jako psy osiągające duże szybkości. Pysk mają wydłużony, uszy długie, wąskie, stojące do połowy. Większość chartów posiada sierść krótką i delikatną.

W klasyfikacji FCI charty należą do X grupy.
Rasy chartów[edytuj]
Charty afrykańskie posiadają bardzo szczupłą sylwetkę
Sekcja 1 - charty długowłose[edytuj]

Afganistan (Wielka Brytania
Afghan Hound - 228 (Chart afgański)
Środkowy Wschód
Saluki - 269 (Chart perski)
Rosja
Russkaya Psovaya Borzaya - 193 (Chart rosyjski Borzoj)

Sekcja 2 - charty szorstkowłose[edytuj]

Irlandia
Irish Wolfhound - 160 (Wilczarz irlandzki)
Wielka Brytania
Deerhound - 164 (Chart szkocki)

Sekcja 3 - charty krótkowłose[edytuj]

Hiszpania
Galgo español - 285 (Chart hiszpański)
Mali (Francja)
Azawakh - 307 (Chart afrykański)
Maroko
Chart arabski - Sloughi - 188
Polska
Chart polski - 333
Węgry
Magyar Agar - 240 (Chart węgierski)
Wielka Brytania
Greyhound -158 (Chart angielski - Greyhound)
Whippet - 162 (Chart angielski - Whippet)
Włochy.masa ciała 10kg.wysokoś w kłębie 44-51c

m.

piątek, 24 czerwca 2011

jamnik szorstkowłosy

amnik szorstkowłosy – rasa psa domowego, najmłodsza odmiana jamnika wyhodowana na początku XX wieku, najprawdopodobniej przez skrzyżowanie jamnika krótkowłosego z szorstkowłosymi pinczerami i terierami[1]. Podobnie jak jamnik krótkowłosy jest uparty i ma bardzo silny instynkt.

Jamnik szorstkowłosy jest głównie psem myśliwskim, tzw. norowcem. Ta odmiana jamnika j
Jest wykorzystywana do wypłaszania królików z nor.masa ciała poniżej 9kg.
Wysokośc w kłębie 26-37cm zależnie od odmiany.

setery

Powszechnie przyjmuje się, że setery powstały poprzez skrzyżowanie dużych spanieli (springerów) z pointerami, chociaż brak na ten temat jednoznacznych dokumentów. Już w XVI wieku spaniele były układane do pracy jako legawce. Właśnie z tego specyficznego sposobu polowania określenie "Sitting Spaniel" przekształciło się w "Sitting Dog" lub w skrócie "Sitter", aby ostatecznie powstało słowo "Setter". Inne źródła wywodzą nazwę "Setter" od angielskiego słowa "set", czyli "ustawiać, wystawiać".

Początkowo nie rozróżniano seterów od spanieli i mówiono tylko o psach służących do wystawiania. Nie wiadomo kiedy też nastąpiło rozdzielenie definitywne obu ras, w każdym razie na pewno dokonało się ono co najmniej już na początku XIX wieku, ponieważ od tego czasu wspominane są w literaturze setery jako osobna rasa. Tak samo trudno jest określić, kiedy setery podzieliły się na poszczególne rasy.
Seter waży do20kg-25kg.Wysokość 54-70cm.Umaszczenie mahowanie czerwono-białe.